-
Ik zie mezelf…
Voor het eerst zie ik mezelf. Ik zie mezelf echt. Niet door de ogen van een ander, niet gefilterd door afwijzing, schaamte of angst, maar zoals ik ben: krachtig, gevoelig en veerkrachtig. Dat heeft me heel wat jaren gekost. Zo’n 52, om precies te zijn. Maar, laat ik bij het begin beginnen…Ik ben opgegroeid in een omgeving waarin mijn eigenheid vaak werd gesmoord. Nou, eh, vaak? Zeg maar rustig: altijd. Mijn eigen ik was niet belangrijk, mijn mening deed er niet toe. Sterker nog? Het werd als een grote mond gezien. Mijn emoties, mijn eigen ik, werden afgestraft. Liefde kende dus voorwaarden en omdat ik graag liefde wilde, betekende dat…
-
Niet. Te. Doen.
Enige tijd geleden heb ik jullie bijgepraat over de gemeente Coevorden (en mocht je dit gemist hebben, klik dan even hier) en het inschakelen van mijn advocaat. Dit was op 23 april, nu dus een maand geleden… Binnen deze maand heeft mijn advocaat, die toch echt duidelijk heeft verwoord dat hij mijn belangen behartigt, niks van de gemeente Coevorden gehoord. Niks? Niks. Hij niet althans. Ik wel… En dat is niet zoals het hoort want ik heb een advocaat, hij behartigt mijn belangen. Nu heeft mijn advocaat in zijn schrijven de termijn zoals gesteld door de gemeente, aangehouden. Dat wil zeggen dat hij extra tijd heeft om het dossier samen…
-
The end.
Hij komt, op zijn manier, naar binnen stormen. Ik sta op, klaar om hem een mega dikke knuffel te geven want ik had hem ’s ochtends nog laten weten dat ik hem miste en dat ik niet kon wachten tot het donderdag was. Extra lief dat hij op de woensdag even een bliksembezoek komt brengen. Maar niets was minder waar… Met mijn armen half om hem heen zegt hij met zijn kenbare grimas… Wacht, hij heeft een grimas maar niet omdat hij het grappig vindt wat hij me gaat vertellen maar vanwege de zenuwen want z’n ogen hebben een blik die ik toen niet kon duiden maar nu verwoord als…