-
Inner circle
Vorig jaar in februari gebeurde het ergste wat me op dat moment kon overkomen: mijn neurostimulator hield er bijna volledig mee op. Dat resulteerde instant in het niet meer kunnen zitten wat automatisch inhield dat er dezelfde dag nog een bed in de kamer moest komen en ik mijn spiegel aan medicatie weer moest gaan opbouwen. Met in dit geval geen pregabaline/lyrica als zenuwpijn stillende medicatie (nou ja, stillend?) maar amitriptyline. En die keuze maakte ik puur op basis van een lagere instapdosering met in mijn achterhoofd wat voor een hel het was om af te kicken van de pregabaline/lyrica (h)el-lende… Naast dit gebeurde er goed een kleine drie weken…
-
Liefde…
Mijn vriendinnetje nodigde mij, zoals ook de voorgaande jaren, uit om ff een bakkie en/of borrel te komen doen op Tweede Kerstdag. Ze weet dat ik altijd zeg dat ik het “nog wel zie” want ik leg me niet zo snel vast. Het komt zoals het komt. Ze vertelde er meteen bij dat ze een vriend van hun zou uitnodigen, een vriend die ook een neurostimulator (NS) draagt. Ze had wel vaker over hem vertelt en dan groeide mijn nieuwsgierigheid want jeetje, ik ken niemand in het eggie die ook een NS draagt. Toen op Eerste Kerstdag mijn petekind en nichtje bij mij kwam borrelen, had ik het er met…
-
Verbinding
Het was in november toen ik het niet meer voelde… Het starten van mijn dag op de socials: het moest anders. Ik moest tot rust komen, voelen wat ik nodig had – en nog steeds heb- om weer door te kunnen. Dat was ik namelijk een beetje kwijt na zo’n tien jaar boordevol stress, ellende, operaties, behandelingen en het voeren van een (in totaal 5 jaar durend) gevecht tegen de gemeente Coevorden. De in oktober geplaatste nieuwe voordeur deed wat ie moest doen, bleek in november. Het vertrouwen dat ik de angst mocht loslaten dat ook deze mij in de steek zou laten, gaf me dat laatste zetje om te…