-
Vaderdag…
Het is Vaderdag vandaag. En omdat het een feestdag is, schrijf je dit met een hoofdletter. Helaas voor mij, is het geen feestdag want mijn vader was geen vader. Geen leuke vader, althans. Wel voor de buitenwereld, niet voor mij. Dat is dan ook precies hoe een narcist te werk gaat: ze geven de buitenwereld meer vriendelijkheid dan de mensen in hun huis. En hij had het dan met name op mij voorzien want ik had nooit geboren mogen worden. Mijn vader wilde een zoon, geen dochter, en dat heb ik m’n hele jeugd (achteraf) gevoeld.Mijn vader was manipulatief en heeft mij geestelijk mishandeld, zonder twijfel. Ik heb zijn manier…
-
The end.
Hij komt, op zijn manier, naar binnen stormen. Ik sta op, klaar om hem een mega dikke knuffel te geven want ik had hem ’s ochtends nog laten weten dat ik hem miste en dat ik niet kon wachten tot het donderdag was. Extra lief dat hij op de woensdag even een bliksembezoek komt brengen. Maar niets was minder waar… Met mijn armen half om hem heen zegt hij met zijn kenbare grimas… Wacht, hij heeft een grimas maar niet omdat hij het grappig vindt wat hij me gaat vertellen maar vanwege de zenuwen want z’n ogen hebben een blik die ik toen niet kon duiden maar nu verwoord als…
-
Inner circle
Vorig jaar in februari gebeurde het ergste wat me op dat moment kon overkomen: mijn neurostimulator hield er bijna volledig mee op. Dat resulteerde instant in het niet meer kunnen zitten wat automatisch inhield dat er dezelfde dag nog een bed in de kamer moest komen en ik mijn spiegel aan medicatie weer moest gaan opbouwen. Met in dit geval geen pregabaline/lyrica als zenuwpijn stillende medicatie (nou ja, stillend?) maar amitriptyline. En die keuze maakte ik puur op basis van een lagere instapdosering met in mijn achterhoofd wat voor een hel het was om af te kicken van de pregabaline/lyrica (h)el-lende… Naast dit gebeurde er goed een kleine drie weken…
