Cocon
Het is nu iets meer dan een maand geleden dat ik op m’n socials aangaf lekker ’n pauze te nemen tot januari 2026. Omdat me dat vorig jaar rond deze tijd en afgelopen zomer enorm goed bevallen is.
Sinds 2020 heb ik op Instagram, Facebook en TikTok best heel veel gepost en daarmee een grote groep volgers en behoorlijk wat views opgebouwd. Ik heb talloze mensen een stem gegeven door hun verhaal op mijn platform Chronisch & Happy te plaatsen. Heb gevochten voor gelijkwaardigheid door middel van bewustwording onder het mom ‘openheid leidt tot begrip’. Ik heb mooie mensen mogen leren kennen zoals collega EDS’ers. Maar ook gezonde mensen, mensen die mij vooral dankbaar waren voor het ‘don’t judge a book by its cover’ verhaal. Ik heb zoveel verhalen in mijn DM gekregen dat het op een bepaald moment geen doen meer was om uitgebreid te reageren. Het is al met al iets waar ik enorm trots op ben. Echt… Maar?
Nou… Momenteel bevind ik me in een soort van cocon. Zacht, warm en bovenal vooral bezig met mezelf en m’n directe naasten. De socials trekken me steeds minder. Misschien is er iets veranderd sinds Ameland? Geen idee maar ik merk dat ik steeds minder behoefte heb aan het delen van mijn leven.
Het is zoveel fijner om mijn dag te starten voor mezelf, in alle rust zoals vanochtend op bed met de F1 op m’n iPad en een kopje thee on te side. Och, wat is dat een rijkdom, zeg? Sowieso: iedere ochtend wordt ik wakker om de zon te zien opkomen. Mits het niet bewolkt is, hè, haha.
Ik word er enorm gelukkig van om de kraaien hun kunstje te zien doen vlak bij de molen die ik vanuit mijn slaapkamerraam kan zien. Zeker als de zonsopkomst een magische is… Zonder gehaast, zonder iets te moeten: gewoon lekker in alle rust. Met thee on the side…
En als m’n medicatie dan z’n werk heeft gedaan is naar beneden gaan – trap lopen- een stuk eenvoudiger. Het is dus een win/win situatie want mijn lijf wordt er ook echt gelukkig van, haha.
De onzekerheid van onderzoeken, mijn eeuwig durende strijd met de gemeente die nog steeds treiteren...
Het is waar ik op dit moment enorm gelukkig van word: mijn thuis. Mijn cocon. Zeker nu mijn slaapkamer een make-over heeft gehad en ik alles een nieuw plekje heb kunnen geven in mijn huis of via de weggeefhoek of via marktplaats. Rust…
Rust ondanks mijn ziek-zijn. Want ja, het is niet zo dat het fantastisch gaat of zo. Neuh… Ik merk zelf ook dat ik bij iedere stap die ik harder zet dan gewenst, ik teruggefloten word. Van mijn verzakking, mijn bekkenbodem tot mijn handen: het is echt geen walk in the park. Allemaal extra uitdagingen die ik in m’n uppie met de liefste mensen moet aangaan terwijl sommige van die liefste mensen zelf ook voor flink wat verdrietige uitdagingen staan. Al is uitdagingen dan niet bepaald het juiste woord, wellicht: feit is dat ik er ook voor hun wil zijn daar waar ik kan.
Overigens, al die lieve mensen maken wel dat ik me gedragen voel. Ze steunen me, leggen me in de watten, maken het leven een heel stuk makkelijker voor me en gunnen me de rust die ik nodig heb om op te laden. En dat is fijn, juist op de momenten dat mijn lijf minder meewerkt. Want alles met elkaar is het veel. De pijn, de overbelasting, de steeds aanwezige druk van de verzakking, mijn bekkenbodem, het gedoe met mijn handen, de onzekerheid van onderzoeken, mijn eeuwig durende strijd met de gemeente die nog steeds treiteren… Het is allemaal veel. Heel veel.
Maar juist daarom is mijn cocon zo fijn. Het maakt juist dat ik mijn leven niet als zwaar ervaar. Ik geniet van de kaarsjes, van de koolmeesjes in de tuin, van een fijne puzzel of een heerlijk boek. Van kerstfilms, The Morning Show. Friends… Maar ook van Bailey die vol verwondering de eerste vlokken sneeuw volgt of Thimo die heerlijk in z’n holletje ligt te snurken.
Ik geniet van veel… Van mijn lieve vriendin die mijn slaapkamer voorziet van het mooiste fotobehang denkbaar of mijn lieve kameraad die mijn eigen ontwerp van een kaptafel realiseert – zodat een meisjesdroom alsnog tot leven komt – tot het cadeau krijgen van een “nieuwe” voortuin om het voor mij en mijn rolstoel een stukje makkelijker te maken of het genieten van een high tea met mijn tante en nichten.
Wellicht is dat dan een stukje bewustwording voor mezelf?
Ik ben echt een enorm rijk mens en och, wat ben ik daar dankbaar voor… Geluk, het zit em in de kleine dingen en daar werd ik me onlangs nog meer van bewust.
Ik volg sinds een kleine anderhalve maand een jonge vrouw op YouTube. Ze is (voor mij althans) een enorme inspiratiebron en helemaal toen ik haar lekker op haar sofa met een waanzinnig mooi uitzicht over New York zag schrijven in een journal waarvan ik even later begreep dat ze deze zelf had ontworpen.
Iets in dat ontwerp raakte me dusdanig dat ik er via Amazon meteen twee heb besteld, eentje voor boven en eentje voor beneden. Eentje voor de ochtend met m’n thee, cappu of matcha en eentje voor het slapen gaan. Ik ben altijd al van het schrijven geweest maar door deze journals heeft het nog meer verdieping gekregen. Ik wordt er gelukkig van. Rustig… Het dwingt me nog meer naar mezelf te kijken. Naar mijn leven, wat voor mij belangrijk is zoals waar ik mijn energie in wil/kan steken en waar ik energie uit haal.
Want het leven moet je leven als het gebeurt. Niet via een scherm, niet via volgers maar gewoon via je eigen ogen in het hier en nu. Bewust… En wellicht is dat dan een stukje bewustwording voor mezelf?
Het is een genot… De rust. Het m’n tijd besteden aan het verbeteren van mijn eigen huisje. Aan het bedenken wat ìk nodig heb. Waar word ik blij van? Wat wil ik de komende jaren nog doen? Bereiken? Leren? Ben ik gelukkig?
Absoluut. Ik heb het heel erg naar m’n zin, ondanks alle fysieke shit. Ondanks het steeds meer moeten inschakelen van hulp: ik geniet. Want het zijn de kleine, heel kleine dingen waar het om gaat in dit leven. En dus kom ik niet terug op de socials met dagelijkse content… Ik verdwijn niet, mijn accounts blijven gewoon en ik zal ook zeker blogs blijven schrijven alleen zal er geen duidelijke lijn inzitten omdat het komt zoals het komt. Puur op gevoel.
Enniewee… Ik ga er een eind aanbreien. Ik ga dit posten op de socials en dan is het klaar.
Het is zondagavond. Ik ga me op m’n bedbank nestelen met een mok thee en dadelijk fijn genieten van eerst Heel Holland Bakt en later Expeditie Robinson. Morgen begint er weer een nieuwe week, staat de fysio om 8:15 uur voor m’n deur waarna mijn huishoudelijke hulp drie uurtjes komt knallen. En daarna? Ik laat me verrassen. Carpe diem.
Heb het goed, wees lief voor jezelf. Tot de volgende. X Jessica
