Een herhaling van zetten…
Ik had niet verwacht dat ik opnieuw in een juridische procedure terecht zou komen maar ten tijde van dit schrijven staat mijn advocaat op het punt een brief naar de gemeente te sturen wat betekent dat het bal opnieuw geopend is en ik opnieuw moet gaan vechten voor iets waar ik niet voor zou hoeven vechten.
Welkom in de gemeente Coevorden…
Ik probeer bij mezelf te voelen hoe het voelt… Verdrietig is het eerste wat in me opkomt. Verdrietig omdat er klaarblijkelijk niet geleerd is van de vorige zaken. Verdrietig omdat er nog steeds mensen werken die geen verstand van zaken hebben en die dus op een functie zitten waar ze niet horen te zitten. Wat niet heel gek is want aan het roer staat een wethouder die geen idee heeft van hoe het wel moet dus hoe kun je verwachten dat het team wat hij aanstuurt het dan wel snapt? Daarnaast, de één na de andere beleidsmedewerker loopt weg, das niet geheel zonder reden.
Het voelt niet alleen verdrietig maar het is ook verdrietig omdat er werkelijk niemand echt begrijpt wat er onder hun ogen allemaal gebeurt. Het voltallige college niet maar ook de raad niet. Onder het mom “ze maken heus goede stappen” of “er staan dingen op stapel” hebben een aantal het idee dat het de goede kant op gaat maar in de praktijk zijn we de afgelopen acht jaar geen steek verder gekomen. En als ik schrijf geen steek dan is het ook echt daadwerkelijk geen steek want ik kan het weten… Ha, veel meer mensen weten het maar ik schrijf in deze blog alleen over mijn eigen shit.
Het is een herhaling van zetten. Iedere keer weer. Het is onkunde, het is simpelweg geen idee hebben waar ze mee bezig zijn. Hoe kun je in vredesnaam goedpraten dat je iemand wilt laten keuren in verband met het aanvragen van een tweede afstandsbediening voor de automatische voordeur?
Mijn bloed kunnen ze wel drinken.
Gisteren had ik hier twee bedrijven gespecialiseerd in hulpmiddelen. Eentje specifieker nog betreffende rolstoelen. Tijdens dit bezoek kwam naar voren dat consulenten vaak niet weten waar ze mee dealen. We waren het er roerend over eens dat er veel meer ervaringsdeskundigheid moet worden ingezet. Dat consulenten verplicht mee zouden moeten lopen met bedrijven zoals die van hun. Dat ze een zaak volgen van A tot Z om te begrijpen waar ze mee te maken zouden kunnen krijgen. And last but not least, dat ze moeten stoppen met zaken zo persoonlijk op te vatten. Ha… Daar zijn ze een kei in bij de gemeente Coevorden. Heul lange tenen hebben ze daar en ik weet dan ook zeker dat er een persoonlijk vendetta gaande is als het om mijn persoontje gaat. Mijn bloed kunnen ze wel drinken.
Niet dat ik dat belangrijk vind maar je kunt mij inmiddels niet meer wijsmaken dat je de aanvragen die je binnenkrijgt van mij, nog objectief kunt behandelen. Dat blijkt wel als je mij wilt laten keuren voor een tweede afstandsbediening, wetende waarom ik de eerste heb gekregen. Echt, volledig koekoek…
Hoewel het nu niet alleen die afstandsbediening is. Het is ook het herzien van de huishoudelijke hulp èn de aanvraag van een andere rolstoel, op advies van de twee bedrijven die bij mij thuis zijn geweest. Waarvan de ene overigens al jaren bekend is met hEDS, wat een verademing is, maar dat terzijde.
Het is niet dat ik beter word...
En of het een persoonlijke vendetta is of dat het gewoon onkunde is; ik heb geen zin meer in een herhaling van zetten. Het is niet dat ik beter word dus ik snap het opnieuw moeten keuren überhaupt niet… Ik ben begin 2023 nog medisch door de molen gegaan, toen is er een arts bij mij thuis geweest. Haar rapport loog er niet om dus wat maakt het dat dit nu opeens herzien moet worden? Waarom in Godsnaam wil je iemand waarvan je weet dat hij/zij chronisch ziek is überhaupt nog een keer door zo’n traject laten gaan? Het kost je geld en mij help je er niet mee.
En mijn zaak is niet uniek, hè. Ik pak er dan toch even een andere bij die wellicht nog schrijnender is want binnen onze gemeente moet je je bewijzen als je onderbeen geamputeerd is. De consulente kan niet op eigen houtje een beslissing maken, daar heeft ze een arts voor nodig. Wat denkt ze, dat dat been weer aangroeit?
Dat is het niveau waar we mee dealen hier. En nogmaals, ik heb het in vorige blogs ook al aangestipt: de gemeente Coevorden is niet uniek maar het is wel schrikbarend verdrietig dat je zo met je chronisch zieke of anderzijds beperkte inwoners omgaat.
Ik ben benieuwd of het daadwerkelijk weer een herhaling van zetten gaat worden. Dat ik weer bij een bezwaarschriftencommissie terecht kom die positief adviseert voor mij waarna de gemeente dit naast zich neerlegt waardoor ik mij opnieuw genoodzaakt voel ze voor de rechter te dagen. En gaan ze als dat vonnis opnieuw positief voor mij uitvalt het weer naast zich neer leggen om mij vervolgens voor de tweede keer voor het hoger beroep te dagen… Voor een afstandsbediening van pak em beet een paar tientjes, het herzien van de huishoudelijke hulp (die ik al een jaar of 7 heb nu…) en het aanvragen van een nieuwe rolstoel.
Ik heb ze natuurlijk gekkere dingen zien doen dus ik hou m’n hart serieus vast. Wordt vervolgd.