Er boven staan…
Ik woon in een klein dorpje met (dacht ik) nog geen 4000 inwoners en dus is het onvermijdelijk dat, als je de aandacht trekt via de media zoals ik dat heb gedaan, dat mensen je kennen en dat mensen iets van je vinden. Zoals bijvoorbeeld het ene moment rollen en het andere moment lopen: men vindt daar wat van en veelal komt dat voort uit een vorm van wantrouwen. Wantrouwen wat mijns inziens dan niets met mij te maken heeft maar alles met de persoon die wantrouwt. Want zoals de waard is vertrouwt ie z’n gasten, of zoiets. Maar dat terzijde.
Nu ben ik het wel aardig gewend om over de tong te gaan. Zeker sinds de scheiding: mijn (lieve) ex man en ik deden zoveel mogelijk samen als het om de kinderen ging. Dus ook de 10 minuten gesprekken en de feestjes. En laatstgenoemde vonden dan steevast bij hem thuis plaats want meer ruimte. Echter, als mijn auto daar op de dam stond, en ikzelf in de keuken, èn er fietste iemand voor zijn huis langs? Dan kon je er op wachten tot er een “ze zijn weer bij elkaar” ergens de kop op stak. Of mijn ex kreeg te horen dat ik toch best wel al weer vlot over de scheiding heen was want ik stond toch met een glimlach op het schoolplein. Waarop zijn weerwoord was “moet ze staan te huilen om jullie ervan te overtuigen hoeveel verdriet dit haar doet?”
Roddelen, is dat niet een soort van pesten?
Er word liever over mensen gepraat dan met en ik heb het allemaal al gehoord. Ook dat ik een slechte moeder ben omdat ik destijds veelvuldig in een kroeg moest optreden en vervolgens midden in de nacht of vroeg in de ochtend thuis kwam. ’t Was een voor mij wildvreemde vrouw die mij dat vertelde bij de supermarkt in ons dorp. Tussen neus en lippen door. Of dat mij verweten werd dat ik “gewoon een nieuwe keuken wilde” omdat ik ook nog kon lopen. En dat allemaal op basis van beeldvorming en/of een roddel. Sowieso, roddelen, is dat niet een soort van pesten? Het zegt mij in elk geval alles over de mensen die zich hier schuldig aan maken. Maar wat dan wel het juiste is om te doen?
Het juiste om te doen overkwam mij onlangs twee keer in één week. Allereerst op de verjaardag van mijn vriendinnetje Marianne. Vrienden van haar uit het westen van het land hadden mij tot een bepaald punt alleen nog maar staand of lopend getroffen. Opeens zagen ze mij in een rolstoel zitten en dus vroegen ze aan mij what the deal was. Het tweede moment was afgelopen zondag bij de sessie. Een muzikant die mij even daarvoor nog staand had zien zingen (en swingen) zag mij even later in mijn rolstoel. Ook hij kwam naar me toe om te vragen wat er met mij aan de hand is.
Verwarrend...
Kijk. En daar kan ik wat mee want ik leg met liefde uit wat mijn diagnoses zijn want los van alles snap ik ergens heus dat het verwarrend kan zijn. Het ene moment loop ik, het andere moment rol ik. En ik waardeer het enorm als je aan me vraagt wat het verhaal erachter is. Al is het ook zo dat ik het ergens dus niet begrijp dat men het verwarrend vindt want waarom moeten mensen perse ergens iets van vinden… Waarom kan het niet gewoon als gewoon worden ervaren… Net zo gewoon als dat iemand het ene moment een biertje drinkt en het volgende moment een cola. Of dat iemand het ene moment bas speelt en het volgende moment gitaar. Daar is ook niks verwarrend aan. Toch?
Maar vooruit… Ik kan heus een klein deel mee gaan in het deel “verwarrend” maar maar maar. Als het dan al verwarrend is allemaal, waarom ga je dan het gesprek niet aan zoals de personen hierboven? In plaats van erover te roddelen, is dat toch het meest volwassene en waardevolle? En dat geldt meteen ook voor de roddel die je tijdens een verjaardag of een gezellige borrel hebt gehoord en die je voor waar aanneemt. Check de feiten en dat kun je eigenlijk alleen maar doen dan naar de bron te gaan. Right?
Ik blijf even bij het woord ‘verwarrend’ want weet je? Ik persoonlijk vind het enorm verwarrend dat volwassen mensen heel eenvoudig meegaan in het veroordelen op basis van horen zeggen en/of beeldvorming. Why, for the love of God.
Het is al lastig genoeg om door het proces te gaan van afscheid nemen van zaken die niet meer gaan.
Het praten over anderen, het roddelen: nieuwsgierig als ik ben, ben ik het wereld wijde web ff opgedoken om uit te zoeken wat het precies inhoudt. Komt ie:
Roddel of achterklap is een uiting van een negatief, speculatief, suggestief, onthullend dan wel tendentieus bericht over iets of iemand – zonder dat degene(n) waar het over gaat dit zelf naar buiten hebben gebracht. Roddelen betreft dikwijls het ruchtbaar maken van desinformatie of iets negatiefs over iets of iemand. Zo kan het dan ook deel uitmaken van pesten. Bron: wikipedia
Ik ken er zat die, net als ik nog geen vijf jaar geleden, het lastig vinden om een rondje te lopen omdat andere mensen gewend zijn dat ze altijd rollend over straat gaan. Die ogen voelen branden… Ook ik vond het in het begin lastig allemaal. Wellicht ook omdat ik ben opgegroeid met ouders die graag over anderen praten, in plaats van met. Mijn ouders waren king and queen als het ging om het roddelen over anderen. Het gevoel van macht, iets wat ze nodig hadden. En wellicht nog steeds hebben… Daarnaast ben ik de mening toegedaan: als men roddelt over anderen tegen jou, dan mag je ervan uitgaan dat de ander ook heel eenvoudig over jou roddelt tegen een ander. Just saying… Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten. 😉
Enniewee, back on topic. Het er boven staan… Nou, ik hoop dat het lezen van deze blog iets kan doen voor je. Van beide kanten. Want het niet okay is om anderen te veroordelen en het is niet fijn om veroordeelt te worden. Geloof mij: het is al lastig genoeg om door het proces te gaan van afscheid nemen van zaken die niet meer gaan. Dat je moet accepteren dat je hulpmiddelen nodig hebt om de berg weer op te kunnen of op z’n minst stabiel te blijven voor zolang mogelijk. Hulpmiddelen die soms zichtbaar zijn zoals bijvoorbeeld een rolstoel, maar net zo goed voor de buitenwereld onzichtbaar zijn, zoals in mijn geval -en die van mijn lief- de neurostimulator.
Dat wat we op ons bord krijgen dankzij onze ziektes en/of beperkingen, is serieus meer dan genoeg. Dus het dealen met van wat de buitenwereld van ons vindt of van ons zou kunnen vinden, op welk vlak dan ook, moeten we boven staan.