Fotoshoot
Enige tijd geleden hadden mijn beide dochters een fotoshoot. Beide hadden er onwijs veel zin in. Ze bleven de avond van te voren bij elkaar slapen en hadden alle benodigde make-up en kledingstukken klaarliggen. Ready to go. Wie ook ready to go was, was ikke. Want moeders zal moeders niet zijn of ze was al een plek aan het bedenken waar de foto’s van dochters-lief zouden moeten komen te hangen of staan.
Na de fotoshoot gaat de telefoon. ‘Mam, check even je whatsapp…’ zegt mijn oudste terwijl mijn jongste naast haar zit. Ik doe mijn app open en zie daar in ons gesprek de meest mooie foto’s binnenkomen. Ik word instant emotioneel want och, wat hebben we toch twee prachtige meiden op deze aarde mogen zetten, hè? Ik stuur dit dan ook meteen in onze familie app, waar we met ons viertjes inzitten, naar mijn ex-man: ‘hebben we goed gedaan, hè?’
Zodra ik de foto’s zie, besluit ik meteen actie te ondernemen: ik wil er even twee uitzoeken met een bijpassende lijst. Ha… Dat “even” werd uiteindelijk bijna een week van dubben. Want hoe kies je tussen foto’s als je ze allemaal zo onwijs mooi vindt?
Uiteindelijk kon ik de ‘ga ik voor kleur of voor zwart wit’ keuze maken. Zwart wit vind ik rustiger en op de één of andere manier beter passen bij mijn inrichting. Ha… Dat was stap één. Vervolgens moest ik de centimeterband er bij pakken om te meten hoe hoog en breed de lijsten moesten gaan worden. En wilde ik dan met of zonder passepartout?
Met, uiteraard, want dat geeft zo’n foto toch net even iets meer body of zo.
Toen ik wist hoe groot de foto’s moesten worden, moest ik alleen nog even kijken welke zwart wit foto’s dan de aller-, allermooiste zijn.
Ha… Ik met m’n “even” want ook dat was weer een missie die een soort van impossible voelde dus uiteindelijk sprak ik mezelf toe: ‘vrouw Poel, als jij nog meer van die foto’s in een lijstje wilt, dan kan dat altijd nog, hè?’ En dat hielp.
Zeker… Als ik deskundig advies nodig heb dan is het waanzinnig fijn dat ik altijd zelf in de buurt ben. 😉
Enniewee, er gingen een paar weken overheen nadat ik de lijsten en de posters (het is daadwerkelijk een formaat poster geworden) binnen kreeg. En ondertussen had ik niks tegen mijn dochters gezegd voor het verrassingseffect. Hoewel, verrassing? Ze keken er helemaal niet raar van op.
Nee… Als iemand het huis vol heeft staan en hangen met foto’s van der kinderen en de mensen die ze lief heeft, dan ben ik dat wel. Zelfs een schitterende kalender met foto’s van de liefsten om mij heen vind je bij mij op het toilet. Dus een verrassing was het zeker niet, haha. Sterker nog? Ik denk eerlijk gezegd dat ik ze eerder had verrast eh, verbaasd als ik geen foto’s plus lijst had gekocht.
Wat ik overigens zo mooi vind is dat ze zo sprekend op elkaar lijken. Als baby’s al, als peuters, als tieners en nu als jong volwassen vrouwen. En dat terwijl er ruim vier jaar aan leeftijd tussen ze zit…
Enniewee, ik heb ze staan maarrr ik ben nog niet klaar. Want mijn jongste zei afgelopen week: ‘mam, je weet dat er nog meer foto’s aankomen?’
Het trappengat is gewillig. 😉
