Ik geloof…
Het was begin 2021 toen twee dames van de GGD in hun witte pakken bij mijn thuis kwamen om mij te testen voor corona. Ik was wat grieperig en wilde het zeker weten voor mijn huishoudelijke hulp en de mensen die bij mij thuis kwamen – met in achtneming van de afstand – omdat ik niemand wilde besmetten. Ik bleek inderdaad corona te hebben. En hoe…
Ik werd behoorlijk ziek en met behoorlijk ziek bedoel ik echt serieus ziek. Eer zijn dagen die ik me simpelweg niet herinner. Ik was volledig van de wereld. Vrienden en familie stonden voormijn raam om te kijken of ik nog ademde. Later hoorde ik pas hoe groot hun zorgen waren…
De huisarts had een inschattingsfout gemaakt waarvoor ik later van haar een excuus kreeg. Ik had eigenlijk opgenomen moeten worden in een verzorgingstehuis. Mijn krachtige stem maakte dat ze niet in de gaten had hoe ziek ik was. Ook niet toen een vriendin belde naar de praktijk om aan te geven dat ze zich zorgen om mij maakte, dat het echt niet goed ging. Het gaf geen resultaat: bij de praktijk hadden mijn stem gehoord dus het zou wel meevallen.
Maar het viel niet mee. Ik had onwijs hoge koorts, sliep veel, dronk liters en lag te zweten op mijn bed. Mijn bed verschonen was geen optie. Zelfs de trap op gaan om me te douchen niet. De pijn in mijn buik was onverdraaglijk. Ik hoestte als een malle, had geen smaak en geur en de hoofdpijn was niet te doen. Mijn maag stond in brand. Ik had overal bultjes, werd gek van de jeuk en was m’n oriëntatie vermogen dan wel besef van tijd regelmatig kwijt. Tel daar mijn chronische zenuwpijn bij op en je begrijpt wellicht dat ik mezelf compleet verloor.
Ik voelde een enorme paniek opkomen, ik werd echt doodsbang.
Ik werd qua eten in de watten gelegd. Fruit, drinken, soepjes, ander warm eten. Al smaakte het naar niks: ik wist puur verstandelijk dat ik moest eten tussen het slapen door. Alles werd bij mijn voordeur neergezet of het werd me aangegeven via het raam van de woonkamer. Behalve op de dagen die ik kwijt ben… Ik heb geen idee meer hoe ik het toen heb gedaan.
Ik slikte op dat moment voldoende pijnstilling zoals paracetamol en naproxen, en ik was even voor ik corona kreeg met een kuur prednison begonnen: niks hielp en dat maakte me bang.
Mijn MDL-arts had me aan het begin van de pandemie gewaarschuwd: “als jij corona krijgt en je beland in het ziekenhuis, dan weten we niet hoe je eruit komt. Of je er überhaupt uitkomt.” Die woorden kregen opeens veel meer lading en ik dacht meteen aan de beelden op het nieuws. Aan intensive cares vol beademende mensen… Ik voelde een enorme paniek opkomen, ik werd echt doodsbang.
Kun je nagaan hoe heftig de situatie was.
En toen gebeurde er iets wat ik nooit had verwacht, iets wat ik huis uit nooit heb meegekregen: ik moet praten met God. Niet om iets religieus te doen maar omdat ik diep van binnen voelde: alleen kom ik hier niet doorheen.
Dus ik begon te praten. Geen ingewikkeld gebed, geen standaardzinnen, gewoon praten. En voor mij betekende dat niks meer en niks minder dan uitspreken waar mijn angst zat. Tegelijkertijd wilde ik een stukje comfort voelen… Dat laatste, dat lukte meteen want er kwam een rust over me heen die ik nog nooit eerder had ervaren. Een rust waardoor ik wist: ‘wat er ook gebeurt, het komt goed. Ook als ik dood ga.’
Het duurde niet lang of ik voelde dat het de goede kant weer opging. De koorts nam af; alles werd geleidelijk aan beter. Hoewel ik doodmoe was, mijn lichaam had aan topsport gedaan, was ik bovenal dankbaar want ik was er nog. I know, dit kan dramatisch klinken in jouw oren maar geloof me: ik voel me tot op de dag van vandaag nog steeds zo dankbaar. Kun je nagaan hoe heftig de situatie was.
Het is voor mij geen vast ritueel maar eerder een open verbinding.
Enniewee, vanaf dat moment begin 2021 geloof ik op mijn manier. Dus niet met regeltjes of een vaste religie, maar met een innerlijk weten. Een diepe rust met een vertrouwen dat er meer is dan dit leven alleen. Dat niets voor niets is en alles energie: liefde, groei, vertrouwen: noem het maar.
Ik heb er een rotsvast vertrouwen in dat geloof geen religie hoeft te zijn. Voor mij is het een fluistering die diep binnen in mezelf zit. Het geeft mij naast een fijne vorm van rust ook vertrouwen. Een gevoel dat ik gedragen word. Het is een warm gevoel wat ik kan oproepen als het me allemaal even te zwaar wordt. Als ik iets nodig heb om me aan vast te houden. En hoewel Friends natuurlijk een heerlijke afleiding is als het echt allemaal even enorm pittig is, voelt mijn manier van geloven als een soort van warme deken, waar en wanneer dan ook. Ik praat in stilte, maar ook hardop. Ik praat onderweg, als ik buiten zit of midden in een slapeloze nacht. Zelfs op het toilet.
Het is voor mij geen vast ritueel maar eerder een open verbinding, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik geloof dat God niet let op vormen of gebruiken maar op het hart waarmee je spreekt.
Ik zou zo graag zien dat we elkaar wat meer ruimte geven...
Wat ik enorm verdrietig vind is dat het geloof, of eigenlijk het verschil in geloven, zo vaak leidt tot verdeeldheid. Net zoals we dat zagen (en nog steeds zien) bij corona: het wel of niet geloven in het virus, de maatregelen, de wetenschap. Het lijkt alsof mensen soms vergeten dat we allemaal op onze eigen manier op zoek zijn naar hetzelfde: houvast, liefde, veiligheid, vertrouwen, de kracht om door te gaan; noem het maar.
Ik zou zo graag zien dat we elkaar wat meer ruimte geven. In hoe we geloven, wat we voelen en in wat we wel of juist niet begrijpen. Want we hoeven het niet altijd met elkaar eens te zijn om toch met elkaar door één deur te kunnen. Sterker nog? We hoeven elkaar niet eens te begrijpen om met elkaar door één deur te kunnen… Het is gewoon een kwestie van de ander behandelen zoals je zelf ook graag behandeld wilt worden. Een stuk respect naar elkaar. Right?
Enniewee, ik geloof… En dat voelt als thuiskomen.
