Inner circle
Vorig jaar in februari gebeurde het ergste wat me op dat moment kon overkomen: mijn neurostimulator hield er bijna volledig mee op. Dat resulteerde instant in het niet meer kunnen zitten wat automatisch inhield dat er dezelfde dag nog een bed in de kamer moest komen en ik mijn spiegel aan medicatie weer moest gaan opbouwen. Met in dit geval geen pregabaline/lyrica als zenuwpijn stillende medicatie (nou ja, stillend?) maar amitriptyline. En die keuze maakte ik puur op basis van een lagere instapdosering met in mijn achterhoofd wat voor een hel het was om af te kicken van de pregabaline/lyrica (h)el-lende… Naast dit gebeurde er goed een kleine drie weken later iets waarvan de artsen denken dat het een subluxatie van mijn heup was want na een soort van draai, kon ik met rechts niks meer. Aan mijn lijstje met medicatie mocht ik morfine gaan toevoegen. Voor het eerst in een vloeibare vorm, die ik toegediend kreeg met dank aan mijn liefste dochter die gedurende de tijd die het duurde fungeerde (voor de zoveelste keer) als persoonlijk verpleegkundige.
Wellicht denk je nu: ‘wat heeft dit alles te maken met de titel van deze blog?’ nou…?
Het ervaren van niet alleen zoveel pijn maar ook de sufheid, de onzekerheid, angsten en alles wat er bij kwam kijken, was niet niks. En dat is een understatement. Het slurpte energie… Ik kon er niks bij hebben. Dus dan moet je je voorstellen dat ik er ook echt niets bij kon hebben. Ik kon geen gesprekken meer voeren, ik kon geen spelletjes meer spelen, ik kon amper aan een serie volgen op TV, behalve Friends want bekend terrein en the best thing als het niet goed met me gaat. Echt, zie je mij Friends kijken, dan weet je dat het niet goed met me gaat.
En ben ik ook mensen verloren.
Nu heb ik al jaren een vaste kern aan liefsten om me heen. Zoals een lieve kennis van me schreef: ‘De kring die altijd voor jou klaar staat.’ Ik noem ze mijn inner circle. Mensen die mij al jaren kennen variërend van mijn dochters tot mijn buren tot mijn allerbeste vrienden. Die groep lieverds kan ik om mij heen hebben, die kennen mij en mijn situatie na jaren trouwe verzorging en steun als geen ander en hebben aan een half woord genoeg. Ik hoef geen gesprekken te voeren, ik hoef niet aan ze te vragen hoe het met ze gaat: ze zijn er gewoon. Ze luisteren, bieden hun hulp en steun aan, gevraagd en ongevraagd, en doen dit onvoorwaardelijk. En geloof mij: in situaties zoals hierboven wil je die comfort om je heen hebben want alles slurpt al genoeg (teveel) energie…
Gelukkig heb ik in mijn kennissenkring genoeg mensen die begrijpen dat het zo werkt. Die goed begrijpen dat het moeten uitstellen van een afspraak niks persoonlijks is maar noodzaak. Dat het heus wel weer komt, maar pas op het moment dat het echt weer gaat, voor mij. Zoals diezelfde lieve kennis destijds ook schreef: “dus voor mensjes zoals ik is begrijpelijkerwijs pas ruimte wanneer er energie over is.” Precies dat…
En nu had ik vorig jaar het geluk, en heb ik nog steeds het geluk, dat het voor de meeste mensen die zich niet in mijn inner circle bevinden best logisch is dat het zo werkt. Maar helaas was dat niet voor iedereen het geval en ben ik ook mensen verloren.
Van een vakantie in een tiny house.
En voor een deel snap ik dat, als je iemand niet op haar slechtst heb meegemaakt, dat het verwarrend is. Zeker als je niet in de buurt woont, als je gewend bent veel contact te hebben via de digitale snelweg. Maar aan de andere kant behoor je het vertrouwen te hebben dat iemand niet voor niets doet wat hij/zij moet doen. Zoals ik in dit geval moest doen: een soort van overleven…
En dat klinkt heel dramatisch maar beide gevallen zetten mij terug naar onderaan de berg. Plus, er moest nog een operatie komen voor het implanteren van de tweede batterij, dus ik was er nog niet. Sterker nog: ik moest het concert van Pink! laten varen en het geplande uitje naar de kust met mijn vriendinnetje Agnes, kon ook niet doorgaan. Het had een nasleep van heb-ik-jou-daar en dan heb ik het alleen nog maar over het fysieke deel. Mentaal kreeg ik ook een klap want het was de zoveelste zomer die ik aan me voorbij moest laten gaan als in dat ik niet zomaar heel spontaan lekker een dag of twee, drie weg kon gaan. Nou ja, lekker weggaan: het gaat altijd gepaard met pijn, hè. Denk nu niet dat ik ooit pijnloos ben want that is never de kees. 😉
Enniewee, eigenlijk zat ik pas weer lekker in de race ergens eind november. Vlak nadat ik gestopt was met de socials voor de rest van het jaar. Dat was hard nodig want daar waar ik in januari 2024 nog vol goede moed het jaar in danste, bij wijze van spreken, bleek het het zoveelste teleurstellende jaar te worden… Hoewel teleurstellend? Ik heb genoeg leuke dingen gedaan met de liefste mensen. Zo heb ik genoten van live muziek, zelfs in de regen, en heb ik genoten van talloze koffie momentjes, onder andere in mijn tuin. Ik mocht genieten van de heide die in bloei stond, het spelen van tig spelletjes met mijn (schoon-) kinderen en van een vakantie in een tiny house. En dat allemaal dankzij de allerliefsten. Ze maken er serieus altijd wel weer een feestje van met mij en voor mij. Mijn inner circle is er simpelweg in goede en slechte tijden. Onvoorwaardelijk… Het is een vorm van rijkdom die onbetaalbaar is. Zeker als je chronisch ziek bent.