Liefde…
Mijn vriendinnetje nodigde mij, zoals ook de voorgaande jaren, uit om ff een bakkie en/of borrel te komen doen op Tweede Kerstdag. Ze weet dat ik altijd zeg dat ik het “nog wel zie” want ik leg me niet zo snel vast. Het komt zoals het komt. Ze vertelde er meteen bij dat ze een vriend van hun zou uitnodigen, een vriend die ook een neurostimulator (NS) draagt. Ze had wel vaker over hem vertelt en dan groeide mijn nieuwsgierigheid want jeetje, ik ken niemand in het eggie die ook een NS draagt.
Toen op Eerste Kerstdag mijn petekind en nichtje bij mij kwam borrelen, had ik het er met haar over. Los van het feit dat ik nieuwsgierig was naar de man vanwege zijn ervaringen, hij draagt een NS voor Parkinson, had ik de nacht ervoor over hem gedroomd wat bijzonder was want ik had hem nog nooit ontmoet. Met andere woorden: iets in me zei: ‘ga gezellig naar je vrienden toe en leer hem kennen…’ And so I did.
Dit voelt als thuiskomen...
Tja… En nu loop ik een beetje vast met schrijven. Want hoe omschrijf je een gevoel die niet te omschrijven valt? Sterker nog: ik schiet met het schrijven van deze tekst nu vol… Want ik zag hem, ik hoorde hem èn ik voelde hem. Nog zonder hem gevoeld te hebben… Daar kwam overigens binnen een half uur verandering in want ik wilde natuurlijk voelen aan zijn batterij en hij aan de mijne. En met batterij bedoel ik dan de NS, mocht je denken dat we aan elkaars billen zaten. Hoewel? Mijn NS zit boven mijn rechterbil… 😉
Enniewee, het voelde dusdanig goed dat we Tweede Kerstdag meteen nummers uitwisselden and the rest is history.
O nee. Nee, nee, das niet leuk natuurlijk. Los van het feit dat het dan wel een heel korte blog zou worden nu, is het ook niet zo gegaan. Nou, wel dat we elkaar nog geen dag hebben hoeven missen, ook dankzij de digitale snelweg, maar ook dat we elkaar op nog heel veel meer vlakken dan gedacht hebben gevonden. Zoals hij een aantal weken geleden zo mooi zei: ‘dit voelt als thuiskomen’ en dat kan ik alleen maar beamen.
Tien jaren die bol stonden van behandelingen, operaties en strijden...
In alles is hij anders dan alle mannen met wie ik ooit een relatie heb gehad. Hij motiveert me, hij stimuleert me en wil simpelweg alleen maar dat ik mezelf ben. Zoals het hoort. In mijn voorgaande relaties durfde ik dat nooit… Ik voegde me naar de ander want dat had ik vanuit m’n jeugd geleerd: als ik maar deed wat m’n ouders graag wilden, dan werd er van mij gehouden. Gaf ik m’n eigen mening, dan werd mij de mond gesnoerd. Er is dus nooit sprake geweest van een relatie zoals die hoort te zijn. Ik stond gevoelsmatig altijd “aan”. En nu mag ik ontspannen… Alles is goed.
Nu ben ik tien jaar alleen geweest, voor ik mijn lief mocht ontmoeten op Tweede Kerstdag. Tien jaren die bol stonden van behandelingen, operaties en strijden tegen de gemeente voor hetgeen ik recht op had. Tien jaren waarin ik het prima alleen rooide. Mijn zelfstandigheid nam deels af omdat mijn lijf mij in de steek liet, maar toch was de vrijheid van het “doen en laten waar ik zin in had’ binnen mijn kunnen heerlijk. Een gevoel van vrijheid waarvan ik toen zeker wist dat ik em nooit zo zou kunnen ervaren met een partner. Ha, how wrong was I. 😉
Ik heb in die tien jaar ook de nodige therapie gehad, met name vanwege mijn rug en het rouwen omdat ik van steeds meer zaken dankzij mijn lijf afscheid moest nemen, soms blijvend, soms voor even. Maar wat ik in de vorige blog al schreef: psycholoog Yvonne Lankhaar wist naast bovengenoemde toch ook de vinger op de zere plek te leggen als het gaat om mijn jeugd, mijn zelfbeeld en de daaruit voortvloeiende onzekerheid.
"Mam, je bent prachtig zoals je bent!'
Zo heb ik in mijn jeugd geleerd dat mannen niet op dikke vrouwen vallen. ‘Daor wil gien keerl op ligg’n…’ op z’n Drents. En ooit had ik ook een schoonvader die dat nog eens benadrukte op allerlei mogelijke manieren: ik was er van overtuigd dat het zo werkte. Hoewel ik nooit een heel slecht beeld van mezelf heb gehad, hoorde ik na Tweede Kerstdag op een bepaald moment die woorden van toen herhaald in mijn hoofd want ik zag mezelf opeens door de ogen van een man en dat voelde ontzettend unheimisch.
Ik had klaarblijkelijk het beeld van mezelf dat ik dik ben, dit tot frustratie van mijn dochters die me absoluut niet zo zien en eerder de term “volslank” zouden gebruiken. Áls ze al iets zouden moeten gebruiken want wat ik altijd benadruk naar mijn dochters, maar ook naar andere vrouwen, kreeg ik dubbel en dwars terug van hun: ‘Mam, je bent prachtig zoals je bent!’ Ha… Qua opvoeding kunnen mijn ouders nog van mij leren, hè?
Over mijn ouders gesproken: ik moest mijn lief al vrij vlot bijpraten over ze want mijn ouders hebben de bijzondere gewoonte om mensen te waarschuwen voor mij. Althans: werkgevers en mannen met wie ik een relatie heb. In 2015 hebben ze zich voor het laatst van hun beste kant laten zien door een brief te sturen naar mijn toenmalige vriend waarin ik werd afgemaakt door ze, check ook vooral mijn vorige blog “Narcisme” hier, en hoewel dat inmiddels tien jaar geleden is, hou ik m’n hart vast voor hetgeen ze nu weer uit hun hoge hoed gaan toveren.
Je support elkaar door dik en dun.
Even terug naar mijn zelfbeeld, wetende dat ik de nodige van jullie hier enorm mee ga helpen: ik heb dit balletje natuurlijk ook op gegooid naar mijn lief. Als ik ergens van hou, dan is het van openheid. Alles moet je kunnen bespreken met elkaar, juist als het je onzeker maakt of als het twijfels oplevert. En zijn reactie?
Nou… Als ik je hier nu vertel dat hij me laat voelen alsof ik de mooiste vrouw op aarde ben, dan weet je denk ik wel genoeg. Ik denk niet aan mijn hangbuik, m’n XXL kipfilets onder m’n bovenarmen of het feit dat ik twee potloden vast kan houden onder mijn borsten, zonder problemen. Ik denk niet aan alles wat ik minder mooi vind aan mezelf omdat mijn lief me het gevoel geeft dat ik prachtig en sexy ben. Zelfs als mijn lijf error geeft dankzij de hEDS, wat regelmatig het geval is: het gaat hem om mij, om wie ik ben en welk gevoel ik hem geef. En andersom geldt dat ook, uiteraard, want ook zijn onzekerheden neem ik met liefde bij hem weg. Dat is zoals het hoort. Je support elkaar, door dik en dun. For better and for worse.
Liefde… Het is een gevoel van thuiskomen en dat heeft dus niks te maken met hoe je eruit ziet en of je gezond bent. Het is een klik… Een oergevoel die met geen pen te beschrijven valt. En dat ik dat als 52 jarige mag meemaken? Ha…
Jippie-ka-jee motherfuckers!