Loslaten is l(i)efhebben
Met twee dochters die twintigers zijn, het dealen met een chronische ziekte en een single bestaan kan het minder gezellig zijn dan ik voor ogen had. Het koken voor mijn dochters, het ze voorlezen voor het slapen gaan, ze de trap optillen, kinderfeestjes organiseren of ze overhoren voor een toets: het is allemaal van de baan. En ik vraag mezelf regelmatig af: ‘hoe dan?’ Want laten we eerlijk zijn, ik ben geen spat veranderd -kuch- terwijl mijn dochters zich als een razende roeland door het leven jagen met als enige doel: volwassen worden en uit huis gaan.
Ondankbaar grut is het gewoon, haha. Maar in alle ernst, het is bizar zo snel als de tijd gaat. Aan de andere kant: I’m good. Tuurlijk is het slikken, zo nu en dan, maar ik vind het fijn om alleen te zijn en heb m’n draai eigenlijk wel gevonden. Die draai had ik overigens voor mijn vorige relatie ook wel al gevonden: de situatie heeft zich alleen sindsdien nog meer verdiept want juist dankzij die relatie werd ik gedwongen aan mezelf te werken.
Want als je wilt dat er iets veranderd in je leven, als je wilt groeien als mens, dan is hetzelfde pad blijven bewandelen in mijn ogen geen optie.
Dat soort volwassen stappen word ik blij van.
Onlangs had ik een best wel onverwachts gesprek met iemand waarvan ik dacht dat hij heel negatief over mij sprak. Via derden is mij van alles ter ore gekomen in de afgelopen jaren en tuurlijk, waar rook is, is vuur, maar ik weet ook dat verhalen verspreiden vaak gepaard gaat met een borrel op, extra aanvullingen dan wel invullingen of het overdrijven van zaken. Ik denk dat als hij vijf, zes jaar geleden naar mij toe was gestapt, dat ik minder lief was geweest richting hem want ik heb altijd een soort van aanvallende en afwerende houding gehad als mensen mij verdriet en/of pijn deden. Ik kon daarin keihard zijn. Echter, ik heb geleerd verder te kijken dan mijn neus lang is en dingen te accepteren zoals ze zijn. Ik kan het loslaten, ik kan het over m’n schouder gooien onder het mom: ‘als het belangrijk genoeg is, komt iemand naar mij toe, zoals het een echte volwassene betaamt.’ En dat deed hij. Hij zocht heel kort even echte verbinding met mij door het gesprek wat hij met mij aanknoopte. Van dat soort volwassen stappen word ik blij.
Ik merk sowieso dat ik na mijn solo avontuur richting Ameland enorm blij word van echte gesprekken. Het dieper ingaan op situaties, zien dat de ander ergens ingroeit als ware het een jas die eerst nog te groot was: I love it. Ik word gelukkig van mensen die als het ware de confrontatie aan gaan met zichzelf dan wel het leven. Ik merk dat ik dat meer zoek om me heen. Diepe gesprekken, daadwerkelijk luisteren naar elkaar en emoties uitdiepen, wederzijds. Iets wat ik gemist heb binnen mijn laatste relatie en wat ik ook in vriendschappen niet altijd tref. Of dat erg is? Nee, absoluut niet. We zijn niet allemaal hetzelfde, de ene is meer praktisch ingesteld en de ander veel meer op zoek naar echte verbinding. Er is geen goed of fout in die zin.
Ik ben geen doorgeef luik van drama en ellende.
Ik heb het altijd gehad, de interesse in de psyche. Het luisteren en spiegelen van anderen. Ik dacht altijd dat het kwam omdat ik zelf de nodige psychologen heb versleten maar ik weet nu dat het gewoon mijn hele ik is die er enorm van groeit. Al merk ik wel dat ik niet langer het eenzijdige opzoek, dat slurpt me teveel energie. Ik wil balans ervaren. Het horen van elkaars hart. Het zien, het voelen… Ik bèn dat. Ik adem dat.
Balans… Het maakt gesprekken gelijkwaardiger en ik voorkom dat ik tot in den treure hetzelfde verhaal moet aanhoren; ik ben geen doorgeef luik van drama en ellende. Daarnaast, als ik dit alles dan even betrek op mijn dochters, maakt het onze relatie een stuk stabieler en dus steviger want ik mag van een gepaste afstand kijken hoe ze hun vleugels uitslaan binnen hun mogelijkheden. Ik mag erop vertrouwen dat ze juiste keuzes maken en dat als ze me nodig hebben, dat ze me weten te vinden. Ha. Ook dat is moederschap. Ouderschap. 😉
Eigenlijk gaat het vanaf kleins af aan zo, hè? Van het geven van de fles naar het zelfstandig leren eten & drinken en het afzetten bij school tot het uitzwaaien bij de voordeur. Ik noem maar wat voorbeelden. En dan heb ik het nu even voor het gemak over de kinderen maar het geldt natuurlijk voor alle relaties die je aangaat. Dichtbij jezelf blijven is daarin het allerbelangrijkste en tegelijkertijd het besef dat je mag loslaten wat je niet meer past.
Want soms groeit iemand mee en soms niet. Ik denk dat beide okay is. Misschien vraagt het om een andere invulling van de relatie maar zolang er liefde is, komt het goed. Want dat is loslaten: de ander laten groeien in zijn of haar eigen tempo.
Loslaten is l(i)efhebben.
