Patronen doorbreken
Vorig jaar november besloot ik een social media stop in te lassen van pak em beet vijf/zes weken, tot het nieuwe jaar zou starten. En dat is me meer dan goed bevallen… Ik had het destijds nodig om even weer op adem te komen na alle drukte van de jaren ervoor, van alle gesprekken die ik voerde en wat al niet meer. Het is een aanrader, zo’n reset, in stilte… En ik merk dat ik het er nu opnieuw aan toe heb. Even niks. Even just me, myself and I.
De afgelopen maanden stonden evenals de jaren ervoor in het teken van strijden, opbouwen, herstellen en opnieuw beginnen. Niet alleen fysiek maar ook mentaal want ik werd in een situatie gedwongen oude patronen onder ogen te zien, wat behoorlijk wat energie slurpt kan ik je verzekeren. Het is onwijs vermoeiend om jezelf opnieuw uit te vinden. Want dat is precies wat er gebeurde en nu nog steeds gebeurt… Ik moet mezelf op een andere manier leren beschermen door onder meer af te leren dat ik niet hoef te pleasen om liefde te voelen en tegelijkertijd moet ik leren dat ik mag zeggen wat ik nodig heb. Dat ik een grens heb.
Dat vergt focus en dus kracht. En dat slurpt energie…
De afgelopen maanden waren gewoon te zwaar.
Energie die ik sowieso al niet bijster veel heb en dus heb ik zojuist besloten om mijn socials even een maandje los te laten. Om opnieuw te resetten, in stilte. Even een pas op de plaats om met mezelf aan de slag te gaan op het vlak waarvan ik heel diep voel dat het hard nodig is. Iets waar ik overigens inmiddels een kei in ben: voelen wat ik nodig heb om door te kunnen. Want dat is eigenlijk wat het is: luisteren naar het fluisteren van mijn lijf, zodat het niet hoeft te schreeuwen.
Dat geldt niet alleen fysiek, dus door te blijven bewegen en/of door te letten op je voeding, dat geldt evengoed voor het mentale deel… Als het in het koppie te vol raakt, is de voor mij beste manier om tot rust te komen even de buitenwereld buiten sluiten. Het werkt voor mij, ben ik sinds vorig jaar achter, om alles even op pauze te zetten, mijn gedachten te ordenen en weer op te laden.
De afgelopen maanden waren gewoon te zwaar. Mijn lichaam heeft zoveel moeten doorstaan, het was een vorm van overleven. En als je daar het mezelf opnieuw uitvinden bij optelt om oude patronen daar te laten waar ze horen, namelijk in het verleden, dan is het teveel naast mijn dagelijkse dingetjes als content creator.
Tuurlijk is het lastig, kritisch naar jezelf kijken.
Op het moment dat je echt durft te luisteren naar jezelf, dus ook kritisch, zonder jezelf te sparen, dan groei je. Althans, die mening ben ik toegedaan. Het brengt rust… Ik merk het nu al, terwijl ik amper aan begonnen ben met het traject “Jess stopt met pleasen en leert der grenzen aan te geven zonder schuldgevoel”.
Maar echt, zo is het wel. Kritisch naar jezelf kijken is nodig om zelf verantwoordelijkheid leren te nemen terwijl het tegelijkertijd ook nodig is om te zien dat je de verantwoordelijkheid bij een ander mag laten als dat nodig is. Het valt mijns inziens allemaal onder de noemer ‘zelfzorg’. En niets aan dat woord is egoïstisch… Het is een noodzaak. Pas als je goed voor jezelf kunt zorgen, kun je ook voor de ander zorgen. Pas als je echt van jezelf houdt, kun je van een ander houden.
Tuurlijk is het lastig, kritisch naar jezelf kijken. Het jezelf een spiegel voorhouden. Ben ik wel goed bezig? Hoor ik het wel op de juiste manier? Lees ik het niet allemaal te negatief? Zelfkennis is key, zo simpel is het. Maar eenvoudig is het niet. Je leert dat niet vanzelf, zeker niet als je, zoals ik, van jongs af aan hebt geleerd om je aan te passen. Om te pleasen. Om geen grenzen aan te geven. Om stil te zijn, geen ruimte in te nemen en je terug te trekken zodra je je gekwetst voelde maar bovenal om niet lastig te zijn. Tot het moment dat de bom barst, want daar kun je op wachten als je jezelf niet mag zijn en alles opkropt, waardoor alles er in één keer uitkomt op een manier die je eigenlijk niet wilt.
Ik heb geleerd om me aan te passen, zoals ik eerder al deelde in eerdere blogs. Ik leerde om stil te zijn, om mezelf klein te houden en om mezelf terug te trekken. Zelfs om weg te kruipen in een soort van slachtofferrol, als je begrijpt wat ik bedoel. En als ik vergat mezelf te verstoppen? Dan kreeg ik te horen dat ik teveel was, dat ik weer met m’n grote mond vooraan moest staan, dat ik een aandachtstrekker was, dat ik me aanstelde.
Alleen maar omdat ik even mezelf was.
"Misschien ligt het toch aan jou..."
Geloof me, ik type dit met tranen in m’n ogen en precies daarom ga ik er ff een maandje tussenuit. Want dit alles, dit patroon, zit zó diepgeworteld dat ik me nog steeds, veel vaker dan ik zou willen, afvraag of ik de dingen wel goed zie. Of ik niet overdrijf, niet te gevoelig ben. Dus op de momenten dat ik een grens stel, of voel dat iets me raakt en dat ik daar iets van mag vinden, volgt er steevast een stemmetje in mijn hoofd dat fluistert: “Misschien ligt het toch aan jou…”
Dat stemmetje draag ik al 52 jaar met me mee. Het is niet zomaar verdwenen…
Ik ben gezegend met hulplijnen in de vorm van mijn lieve zusdinnetje Lijntje en mijn liefste tante. Hun zijn mijn spiegels die mij helpen herinneren aan wat ik zie en voel. Die kritisch durven zijn, maar ook durven bevestigen dat ik het juiste pad bewandel en die me aanmoedigen om vooral ook op dat pad te blijven. Dat ik mag vertrouwen op de stappen die ik zet.
Ik mag die oude stem uit het verleden steeds vaker laten voor wat het is: oud, niet actueel en vooral? Niet meer van mij.
En precies daarom is deze pauze, het even offline gaan, zo belangrijk. zodat ik nog bewuster leer om die gevoelens te vertrouwen door ze niet langer weg te slikken of te verdraaien tot ze passen in het plaatje van de ander. Ik wil mezelf simpelweg zijn, juist als het spannend voelt. En het herkennen van die oude neiging (om te pleasen enz.) is de eerste stap. De eerste stap naar groei, naar rust, naar het mezelf omarmen, precies zoals ik ben.
Ik kan een ander niet veranderen of sturen...
Uiteindelijk heb ik maar op één plek echte invloed: bij mezelf. Ik kan een ander niet veranderen of sturen: ik kan dat alleen bij mezelf. En dus blijft er maar één smaak over: verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen stuk want ik kan wél kiezen hoe ik met mezelf omga. En dat doe ik nu…
Deze stap, deze pauze, is dus echt een bewuste keuze die voor mij voelt als de ultieme vorm van zelfzorg… En ja, dat kost energie. Mentaal èn fysiek, zeker met hEDS. En juist daarom kies ik er bewust voor om die energie nu niet te steken in mijn socials of mijn site. Dat komt heus weer maar nu even niet…
Ik druk dus nu de offline knop opnieuw in en wens jou een onwijs fijne maand. Ik hoop dat je flink mag genieten binnen jouw kunnen en in jouw ritme. Tot later.
