Rauw, puur & krachtig
Een kleine maand geleden schreef ik m’n vorige blog and a lot has happend since.
Ik ben naar Ameland geweest, alleen. Ik moest… Ik moest naar de zee, ik moest dingen op een rijtje zetten, dingen achter me laten. En aangezien Ameland voor mij het meest praktisch was èn rolstoelvriendelijk, was de keuze snel gemaakt.
Weet je… Ik ben enorm geschrokken van mezelf toen mijn vorige relatie strandde. Niet zozeer van hoe ik daar op reageerde maar wel van hoe ik me binnen die relatie gedroeg en klaarblijkelijk ook tegenover andere mensen die heel dicht naast me staan. Mijn grens was door mij klaarblijkelijk heel eenvoudig te negeren dan wel te verleggen. Puur uit angst de ander kwijt te raken. En ik ben daar enorm van geschrokken, serieus. Dus dat please gedrag, wat ik in eerdere blogs ook heb aangekaart, daar moest ik vanaf.
En dus vertrok ik een kleine week na het boeken richting het prachtige Ameland.
Mijn jeugd heeft gewoon echt heel diepe sporen achtergelaten, vooral in hoe ik voel, denk en reageer. Mishandeling, voornamelijk mentaal, grensoverschrijdend gedrag en constante controle hebben me geleerd dat mijn gevoel en dus emoties onbelangrijk waren. Behalve dan de emoties schuld en angst: als ik iets verkeerds deed of zei dan hing daar altijd een consequentie aan vast. Soms hard, soms subtiel maar altijd voelbaar. Ik werd altijd gestraft voor het mezelf zijn… Ik heb mezelf dus vanaf kleins af aan aangeleerd om te luisteren naar hoe een ander graag wil dat ik moet zijn. Snap je? En ik dacht echt en oprecht dat ik dat inmiddels wel al de nodige jaren onder controle had maar niets bleek minder waar…
Het zette voor mij alles op scherp...
Ik deed het nog steeds. Ik kon me nog steeds schuldig voelen, zelfs als ik niets verkeerds had gedaan. Ik cijferde mezelf weg, omdat dat het veiligst voelde. voelt. En met wegcijferen bedoel ik dan m’n grens verleggen of de ander pleasen. Want mijn grens aangeven of überhaupt aangeven dat ik het ergens niet mee eens was? Dat leverde een consequentie op. Althans, dat was zoals het altijd ging en dat patroon zat dus diep. Heel diep.
Mijn laatste relatie heeft me in die zin heel veel geleerd want ik ben oprecht geschrokken van mezelf. Het beëindigen van die relatie zette voor mij alles op scherp… Het dwong me om in te zien hoe diep de patronen zaten en ik vroeg mezelf af: ‘wil ik zo verder?’ Het antwoord was heel simpel: ‘nee…’ Nee, want ik wil leven vanuit een diepe verbinding, gelijkwaardigheid, rechtvaardigheid, liefde, warmte en respect. En om dat alles te omarmen wist ik: ik moet leren om mijn grenzen te gaan stellen. Ik moet leren om mensen die daar überhaupt heel gemakkelijk overheen walsen, verantwoordelijk te houden voor hun gedrag. Niet uit boosheid naar hen, maar uit liefde voor mezelf. Ik moest af van het angstig zijn en het me zorgen maken om de consequenties.
En dus ging ik naar Ameland, stond ik met m’n voeten in de zee en ademde ik diep, heel diep vanuit mijn buik om heel mijn lichaam te laten ontspannen tijdens het diepe snikken door… Ik kocht een luchtig fijn boek, dronk thee met uitzicht over de zee en genoot van alles wat het eiland me te bieden had. Inclusief roomservice want ja, ik ben en blijf chronisch ziek.
Ik heb daar de angst in de ogen gekeken.
Heel bewust, iedere keer als ik bij de zee was, vertelde ik mezelf dat ik mag vertrouwen. Ik mag vertrouwen op mezelf. Ik ben leuk, lief en aardig genoeg. Ik ben een goed mens. Mensen laten mij echt niet vallen als ik m’n grens aangeef. Niemand blijft weg als ik m’n grens aangeef. En heb je enig idee hoe lastig dat voor me was? In mijn leven hebben talloze mensen zonder slag of stoot mij in de steek gelaten. Of middels een mailtje, middels een brief maar ook middels een whatsappje. Alleen maar omdat ik iets had gezegd of geschreven wat niet goed viel bij hun. Maar in een echte relatie, vriendschappelijk of intiem, waarin liefde en respect de basis vormen, praat je met elkaar. Dan zoek je samen naar een stuk begrip, ook als je het niet met elkaar eens bent. In echte relaties, normale relaties, hoef je niet bang te zijn dat iemand je zomaar laat vallen. Eigenlijk is het zo dat alleen de mensen die uit zijn op controle je laten vallen.
Zo moest ik denken… Nee, zo moet ik denken. En ik moet zeggen: ik doe het goed, inmiddels, want Ameland werd mijn keerpunt. Ik heb mijn diepe, rauwe pijn daar kunnen laten en daarmee dus ook mijn verleden. Ik heb daar – en dit klinkt wellicht heel gek voor sommige van jullie – de angst in de ogen gekeken. Ik moest want ik wil mezelf omarmen, zonder schuld en zonder angst. Ik wil er op vertrouwen dat de mensen die ik om mij heen heb, dat die bij me blijven. En ik vertrouw daar ook op want ik heb de allerliefste mensen om me heen, without a doubt.
Als klein meisje had ik dit niet kunnen bedenken.
Ik weet dat het voor sommige mensen om mij heen niet even makkelijk is om te wennen aan de nieuwe Jess. Want as we speak ben ik bezig met grenzen stellen, met het loslaten van zaken die niet mijn verantwoordelijkheid zijn. Ik mag mezelf op de eerste plek zetten, zeker nu mijn twee dochters volwassen zijn, en ik kies voor gelijkwaardigheid, respect en liefde. Ik kies voor wederzijds respect. Iets wat wellicht voor veel van jullie heel vanzelfsprekend is?
Enniewee, weet je wat dit misschien nog wel het meest bijzonder maakt? Ik ben dit avontuur helemaal alleen aangegaan. Ik ben alleen op pad gegaan, in mijn rolstoel, op Ameland. Ik heb mezelf getroost, dwars door de pijn, de angst en de eenzaamheid heen. En juist daardoor voel ik dat ik nu onwijs stevig sta. Want simpelweg omdat ik het alleen heb gedaan durf ik te vertrouwen op mezelf uit liefde èn respect voor mezelf. Ik heb het doorstaan zonder iemand die fysiek naast me stond om me vast te houden.
Rauw, puur en krachtig.
