Social Media
Het is inmiddels ruim vijf jaar geleden dat ik een gesprek voerde met psycholoog Yvonne Lankhaar over kwetsbaar en open durven zijn op mijn Instagram. In mijn hoofd zat werkelijk niemand te wachten op mijn stories. En op de zeldzame momenten dat ik iets durfde te posten, duurde het soms nog geen vijf minuten voor ik het er alweer af had gehaald. Schaamte, het gevoel uitgelachen te worden en meer van dat soort gedachten streden om voorrang. Yvonne heeft me het eerste zetje gegeven, en uiteindelijk veel meer dan dat, om door te zetten. En geloof me: ik huilde tranen met tuiten als (toen) 47 jarige. Het was werkelijk een enorme overwinning voor iemand die gewend is dat heel veel mensen om haar heen haar altijd kleiner probeerde te maken met zinnen als “stel je niet zo aan” of “je hoeft niet je hele hebben en houden naar buiten te gooien”. En laat ik voorop stellen: ik was dat gewend, het kleiner gemaakt worden. Ik wist niet beter. Dus dat loslaten, dat veranderen? Dat kost tijd.
Ik ben begonnen met 3 volgers. En het werden er steeds een beetje meer. Eerst bekenden, toen dankzij mijn platform Chronisch & Happy meer dan 500. En het bleef maar groeien. Tot ik me besefte dat het niet de volgers zijn waar ik het van moet hebben. Hier kwam ik op toen ik een kennisje van me sprak die mij volgde op Insta.
Er was wel degelijk een keerzijde...
Ik benoemde iets wat ik gepost had en realiseerde me vrij vlot dat ze er niks van mee had gekregen. ‘Nee’, zo vertelde ze. ‘Ik doe eigenlijk niks met Instagram.’ Een eyeopener die mij deed nadenken… Want hoeveel volgers heb ik die nooit mijn stories of posts bekijken? Nieuwsgierig als ik ben, ging ik het bijhouden. En dat was eigenlijk het moment waarop ik besloot dat ik een professioneel dashboard wilde. Daar hoef je overigens niet voor te betalen, maar het geeft je wel de nodige inzichten. Op dat punt zag ik dat ik op 20 duizend weergaven zat in de afgelopen 30 dagen. Wajow! 20.000 weergaven? En dat met zo weinig volgers?
Op een bepaald moment zat ik op de 158.000 weergaven. En ik heb zelfs op een haar na de 500.000 bereikt. Laatstgenoemde is een gevalletje: gelukkig hebben we de foto’s nog maar helaas, die hebben we dus niet meer, haha.
Dat ik zoveel weergaven had, had alles te maken met de uitzending van Kassa!, Hart van Nederland en overige media. Vanwege mijn strijd met de gemeente èn mijn openheid hier over, liep het op een bepaald moment de spuigaten uit qua negatieve reacties en foto’s, en heb ik zelfs nog contact gezocht met de politie. Dus er was wel degelijk een keerzijde…
Eind vorig jaar besloot ik een social media stop te houden. Ook omdat de DM’s maar bleven komen. Ik moest m’n grens gaan bewaken, even terug naar wat ik zelf wilde, even alle shit loslaten want er was in de jaren daarvoor onwijs veel gebeurd waardoor ik steeds een beetje “aan” stond. Ik merkte dat de bijkomende DM’s en mijn gevoel voor rechtvaardigheid èn mijn toch al beperkte energie met elkaar begonnen te botsen.
Ik voelde me soms iemands therapeut, een opvanghuis of een soort van laatste strohalm. Het is gewoon een gegeven dat mensen (vaak onbewust) zich veilig voelen bij iemand die iets kwetsbaars deelt. Het is, ben ik achter, een uitnodiging om ongefilterd hun hele hebben en houden bij mij neer te leggen. En hoewel ik dat fantastisch vind, eerlijk, werd het teveel. Er kwamen er steeds meer bij. En ik heb het niet over tientallen, ik heb het over veel meer.
Dat is ruim twee keer het Ziggo Dome gevuld.
Ik had überhaupt niet kunnen bedenken dat ik, degene die amper iets durfde te delen op de socials uit angst voor wat anderen daarvan zouden vinden, opeens heel open zou durven zijn. Ik ben snotterend, dansend en wat dan al niet meer in beeld geweest. Omdat openheid tot begrip leidt. Omdat ik het onwijs belangrijk vind dat mensen begrijpen dat dansen èn een bed in de woonkamer samen kunnen gaan. Dat lopen en in een rolstoel zitten, prima gaan. Net als een bril en lenzen naast elkaar kunnen bestaan.
Die bewustwording is voor mij àlles. Niet zozeer voor mij, maar wel voor mijn dochters en hun generatie. En de generatie daarna…
Vanochtend zag ik dat ik op 45,6 duizend weergaven zit. Dat is ruim twee keer het Ziggo Dome gevuld. En dat allemaal dankzij mijn openheid, dankzij iedere dag content. En zeker levert dat weer DM’s op. Meestal positief, soms negatief. Ik weet nu hoe ik er mee moet dealen. Daar waar ik een paar jaar geleden iemand nog probeerde te overtuigen, laat ik het nu gaan. Wat ik ook laat gaan, of ik onderneem op z’n minst een poging, is de ellenlange verhalen die ik mag ontvangen. Ik mòet ze laten gaan omdat ik de energie niet heb. Mezelf opnieuw overbelasten op dat vlak, is geen optie. Soms reageer ik met tekst, soms met een hartje, soms met gevouwen handen. Soms reageer ik überhaupt niet.
Ongefilterd en verre van perfect.
Ik had serieus niet kunnen bedenken dat ik mijn grenzen zou moeten bewaken als het aan komt op de hoeveelheid DM’s die ik mag ontvangen. Als je me dat vijf jaar geleden had verteld, dan had ik je uitgelachen. Maar zo zie je maar weer, hoe je kunt groeien als mens. Hoe je veel meer kunt dan je wellicht nu zelf denkt.
Juist dankzij mijn openheid durven mensen, vaak wildvreemden voor mij, zèlf open te zijn. Krijg ik berichten dat ze mij als hun voorbeeld zien. Dat ik hun inspireer. En dat, lieve jij, dat is één van de mooiste dingen die ik mee mag maken. Dat is groots voor iemand die zichzelf altijd als klein bestempelde. En dàt doet openheid dus met de mensch. 😉
Wat dus ooit begon met trillende vingers boven de “delen” knop, is uitgegroeid tot waar ik nu sta: zichtbaar durven zijn, zonder schaamte, verre van perfect en zonder mezelf kleiner te maken. Mijn doel is altijd geweest, en zal altijd blijven, bewustwording onder het mom: openheid leidt tot begrip. Ongefilterd en nogmaals verre van perfect. En dat ik daarmee duizenden mensen mag aanraken? Dat is voor mij alles.
