The end.
Hij komt, op zijn manier, naar binnen stormen. Ik sta op, klaar om hem een mega dikke knuffel te geven want ik had hem ’s ochtends nog laten weten dat ik hem miste en dat ik niet kon wachten tot het donderdag was. Extra lief dat hij op de woensdag even een bliksembezoek komt brengen. Maar niets was minder waar…
Met mijn armen half om hem heen zegt hij met zijn kenbare grimas… Wacht, hij heeft een grimas maar niet omdat hij het grappig vindt wat hij me gaat vertellen maar vanwege de zenuwen want z’n ogen hebben een blik die ik toen niet kon duiden maar nu verwoord als “verdriet”, zo donker stonden ze. Als een soort van hert die in de koplampen kijkt. Dus. Enniewee, hij zegt: ‘ik voel het niet meer…’ en ik vraag ‘wat?’ ‘Ik voel het niet meer’, zegt hij nogmaals. Ik leg m’n voorhoofd tegen z’n borst en stamel ‘ik wist het’ terwijl ik het niet wist maar wel voelde. ’s Morgens al, ik heb m’n zorgen nog geuit naar mijn dochter.
Ik moet gaan zitten. Ben in shock… De avond ervoor kreeg ik nog een “ik hou van jou” en zondags mocht ik z’n sleutel in mijn tas stoppen dus ik begrijp niet wat er nu gebeurd. Ik vertrouwde erop dat ik in een liefdevolle stabiele relatie zat. Alles wees daarop, met als hoogtepunt een etentje met zijn oudste dochter en vriend wat een best emotionele lading had in verband met mijn voorgangster die het samen met mijn lief, eh ex-lief, niet zo sjiek hadden aangepakt op het vlak van zijn kinderen. Dus ik begrijp het niet want waarom zijn we dan nog uit eten geweest? “Ik vind het zo erg voor je dochters” is daarom één van de eerste dingen die ik roep.
Hij heeft mij meer gegeven dan welke man ook.
Om met zijn eigen woorden te spreken: hij had de hoop dat het gevoel nog weer terug zou komen. Want hoewel hij wel van me houdt, is dat unieke fijne gevoel er niet meer, al een paar weken niet meer. De kriebels zijn weg…
‘We kunnen nog prima samen naar Apeldoorn, een weekendje’ zegt hij na nog geen tien minuten, als het al tien minuten zijn want ik ben de draad en ieder vorm van tijdsbesef kwijt. Een weekendje naar Apeldoorn lag in de planning, het hotel is al geboekt. Maar ik kan dat niet, ik kan niet nu met hem weg alsof er niks gebeurd is en we gewoon verder gaan als vrienden. Ik moet dit eerst verwerken. Ik moet dit eerst een plekje geven.
Ik moet de allerliefste mensen om me heen een berichtje sturen. Mijn eerste hulplijntjes laten weten dat ik instort. Dat ik kapot ga en dat ik er spijt van heb dat ik dit überhaupt heb laten gebeuren want ik ging zo fijn voor ik hem leerde kennen…
En natuurlijk is dat flauwekul want hij heeft me meer gegeven dan welke man ook. Hij was naast mijn lief, een waanzinnig lief maatje en een fantastisch supporter. Hij was mijn alles. Mijn liefde voor hem is echt. En dat valt nu weg… Niet zozeer mijn gevoel, want dat zit er nog volledig uiteraard, maar wel het dagelijks contact, überhaupt contact. Want we hebben sinds the break up geen contact meer. Want dat kan ik nu niet, ik moet dit eerst een plekje gaan geven en dat betekent dat ik alle contact moet verbreken. Wellicht tijdelijk, wellicht voor altijd.
Ik ben niet van het achter een man aanlopen, ik heb dat in het verleden één keer gedaan met een relatie met een narcist woonachtig in Assen; never ever again.
Ik heb vier fantastische maanden gehad.
Hoewel ik heus nog wat vragen heb, want dit kwam voor iedereen in onze omgeving out of the blue, maar ik ga ze niet stellen. Ik weet namelijk niet of ik de waarheid te horen krijg qua antwoorden want hij is een (donders aantrekkelijk) boefje in die zin. De waarheid een kleine twist geven, is zijn ding. Dat heeft hij me vrij vlot binnen onze relatie duidelijk gemaakt en dat heb ik in de afgelopen maanden regelmatig mogen ervaren. Dat had z’n charme, vond en vind ik. Mij heeft het nooit geraakt, hij heeft mij nooit gekwetst en zal mij ook nooit kwetsen want binnen een relatie met de waarheid spelen is natuurlijk not done. Maar, om met de woorden van een lieve vriend te spreken “je kwam hem te dicht aan de veter”: ik denk dat dat meegespeeld heeft in het hele verhaal. Maar dan nog… Gevoelens kun je niet sturen dus er lang en breed over praten is zinloos. Het is wat het is en dat is het.
Nu is het dus m’n wonden likken. Rouwen. Afleiding zoeken maar ook dwars door de pijn heen gaan. Instorten bij mijn dochter(s), vrienden tot in den treure bellen. Instorten onder de douche en vooral niet vergeten te eten. Hoewel dat laatste geen ramp zou zijn voor de kilootjes en dus mijn rug, maar dat geheel terzijde.
Ik kijk overigens niet met een naar gevoel terug, absoluut niet zelfs. Ik heb vier fantastische maanden gehad, ik heb van de liefde mogen proeven en hoe! Vanaf tweede Kerstdag hadden we iedere dag contact en was alles mega fijn. Onze uitjes, onze gesprekken: alles was fijn. En onze humor zo mogelijk nog fijner. Het was echt en oprecht een feest met hem, eerlijk. En ik hoop met heel m’n hart dat ik de knop kan omzetten naar een vriendschap, iets wat ook hij heel graag ziet gebeuren, want we hebben het goed samen…
Die spiegel hou ik mezelf graag voor.
Hadden. We hadden het goed samen. Ik fluit mezelf meteen terug want over de toekomst kan ik geen zinnig woord zeggen dus moet ik spreken in de verleden tijd. En het is ook dubbel… Met een glimlach en een flinke dosis pijn in m’n hart kijk ik terug op de afgelopen maanden. Man man man, wat was het leven met hem en zijn prachtige grijns een feest, echt. En wat doet dit pijn. Wat doet dit verdomd veel pijn…
Enniewee, ik heb veel geleerd, zoals je van iedere situatie iets leert. Over mijn lijf, over meer leven bij de dag maar ook het belang van plannen vastleggen. Over communiceren, narcisme… Maar de grootste les is wel het belang van een goede gezondheid en met als belangrijkste punt het chronisch ziek-zijn. Het goed voor jezelf zorgen, of juist niet, was binnen onze relatie een puntje. En mijn manier van daar mee omgaan, het benadrukken van het belang van het goed voor jezelf zorgen als je chronisch ziek bent, is wellicht de “te dicht bij de veter”. Die spiegel hou ik mezelf graag voor.
Het zijn waardevolle lessen, mijns inziens, die ik meeneem naar de toekomst. Naar wellicht (ooit?) een andere liefdevolle relatie. Voor nu moet ik eerst dit een plekje gaan geven… En hoop ik dat we er een mooie vriendschap aan over gaan houden.
The end.