Tien jaar geleden…
Tien jaar geleden stond ik voor het laatst op het podium met een bij elkaar geraapt “zooitje” als band. Er was een band uitgevallen en dus heb ik de nodige appjes verstuurd waarna we opeens een band hadden. Zonder setlist, overigens, die hebben we de avond nà de eerste set nog even op bierviltjes gemaakt. En als je dan nagaat dat we drie setjes moesten spelen… Drie setjes van circa 40 minuten. En ik kan me nog herinneren dat het bloedheet was buiten en dat we binnen moesten spelen omdat de uitbater geen vergunning had geregeld. Dus eigenlijk was het een soort van betaalde repetitie. Hoewel we officieel geen bestaande band waren want we waren een bij elkaar geraapt “zooitje” maar wel allemaal met de nodige ervaring zodat ik zeker wist dat het zou gaan staan als een huis.
Tien jaar geleden maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren: Dieks, aka mijn lieve maatje Herman Dijck, Jacques van de Beld, Marco de Lange en Rob Niemarkt. En wat heb ik van dat allerlaatste moment genoten…
Een waanzinnig talentvolle gitarist.
Ik heb in de afgelopen tien jaar niet meer staand gezongen. Ha, ik heb überhaupt niet meer gezongen, hooguit een keer spontaan als backing omdat het bekenden waren die moesten spelen op Erica, maar verder niet. Althans, niet staand… Wel heb ik vorig jaar voor het eerst weer gezongen, maar dat was in een rolstoel tijdens een sessie in Hoogeveen. Toen was staand zingen nog uit den boze en ging ik dus de drempel over om het zittend te doen, iets wat niet eenvoudig is, zittend zingen. Zeker niet als rug patiënt.
Inmiddels weet ik dat staand zingen als rug patiënt ook next level pittig is. Hoewel ik het er ook wel op gooi dat ik voor het zingen aan best druk aan het bewegen was als in lopen en staan. Wacht… Je hebt natuurlijk geen idee waar dit over gaat.
Afgelopen zaterdagavond waren mijn lief en ik bij de verjaardag van ons vriendinnetje Marianne en haar zoon, de ene werd 50 en de ander 15. Om die reden was ik een week of drie daarvoor via Facebook benaderd door Jelmer (Rook), een waanzinnig talentvolle gitarist van 18, met de vraag of ik het leuk zou vinden om samen iets te spelen/zingen. Mijn lief wist een nummer die veel voor ze betekende, zelf wist ik er eentje te bedenken die wel goed zou vallen en we hebben in de laatste week nog twee nummers via een Spotify playlist uit de hoge hoed getoverd. Na ieders voor zich wat ingestudeerd te hebben, en na één keer live repeteren op een donderdagochtend èn voor het moment suprême, was het dan afgelopen zaterdag zo ver.
Jelmer had heel mooie overgangen gemaakt tussen de nummers “Run to the Water”, “For Evigt”, “Crazy little thing called Love” & “Get Lucky” waardoor we de nummers niet als origineel zouden gaan spelen qua lengte maar we het als één lang nummer zouden kunnen doorspelen.
Ik leed overduidelijk aan hoogmoedswaanzin...
Ik was de hele avond aan het zitten, lopen en staan geweest. Aan het genieten zonder te denken aan het zingen wat nog zou komen. Ik had een naproxen en drie wijntjes op en leed overduidelijk aan hoogmoedswaanzin want ik sloeg het aanbod van één van de gasten om mijn rolstoel op te halen af. Terwijl dus duidelijk zichtbaar was dat het geen goed idee was om staand te zingen. Maar ja, als ik iets in m’n hoofd heb?
Echter, met het inzetten van de eerste noot en de druk die daar bij kwam kijken dacht ik: “fuck Jess…” Ha. Das geen eerste en geen laatste keer dat ik dat denk. Tien jaar geleden, toen ik met bovengenoemde band op het podium stond, begon ik met m’n hakken en deed ik de laatste set op m’n Birckenstocks. Ook Highway to Hell. Not one of my finest moments want dat nummer doen op slippers? Pffff…
Enniewee, voor degene die geen idee hebben over welke druk ik het heb: je zingt vanuit je buik. En aan de andere kant van je buik, zit je rug. Dus met het inademen zet je als het ware je buik op en die druk, die voel ik als rug patiënt. Dus ik probeerde dat enigszins op te vangen door een soort van tegendruk te geven terwijl ik ondertussen de pijn probeerde te negeren èn zuiver wilde blijven zingen.
Ik heb overigens geen valse noot vanuit de gasten gehoord, de liefste mensen waren enthousiast en eerlijk? Ik heb genoten, met name van de blikken van de jarigen èn van Jelmer want jeetje, wat is die jongen een talent, zeg? En weet je wat het allerleukste is: ik mag komende zondag weer. Al zal de voorbereiding dan anders zijn, iets verstandiger met iets (lees: veel) meer rust. Want jawel, ook daar wil ik staand zingen. Althans: ik begin met staand zingen en dat zal dan de allereerste keer zijn in tien jaar met een voltallige band met op bas ook weer een maatje van me, Jan van der Veen aka BB’tje.
Staand knallen met een live band achter me. Staand. Man man man… Wie had dat ooit nog gedacht? Ik niet. Wordt vervolgd.