Vaderdag…
Het is Vaderdag vandaag. En omdat het een feestdag is, schrijf je dit met een hoofdletter. Helaas voor mij, is het geen feestdag want mijn vader was geen vader. Geen leuke vader, althans. Wel voor de buitenwereld, niet voor mij.
Dat is dan ook precies hoe een narcist te werk gaat: ze geven de buitenwereld meer vriendelijkheid dan de mensen in hun huis. En hij had het dan met name op mij voorzien want ik had nooit geboren mogen worden. Mijn vader wilde een zoon, geen dochter, en dat heb ik m’n hele jeugd (achteraf) gevoeld.
Mijn vader was manipulatief en heeft mij geestelijk mishandeld, zonder twijfel. Ik heb zijn manier van met mij omgaan altijd verward met liefde. En daardoor ook de liefde van relaties, vriendschappen en bedenk het maar. Ongezond, zonder enige vorm van ruimte voor mijn eigen ik.
Als ik mezelf maar klein maak, dan blijf ik veilig.
Zelfontdekking is geen rechte lijn en het is iets wat je als kind mag ervaren met je ouders naast je om je aan te moedigen, om je te steunen. In je kindertijd leer je dat je wiebelig mag zijn, dat je je verward mag voelen, dat je pijn mag ervaren en dat je altijd een veilige haven hebt om bij thuis te komen, namelijk je ouders. Het is als kind belangrijk dat je de ruimte krijgt voor dit alles maar helaas, ik heb dit nooit gekend. Op geen enkele manier.
In mijn jeugd leerde ik dat liefde iets is wat je moest verdienen. Door te zorgen, te pleasen en me vooral stil te houden als het over mij en bijvoorbeeld pijn ging. Van “aansteller” tot “aandachtstrekker”, ik heb het allemaal gehoord. Mijn grenzen werden vaak genegeerd of überhaupt niet opgemerkt. En mijn gevoel van veiligheid hing af van hoe goed ik me aanpaste.
Ik werd meester in het aanvoelen van wat anderen nodig hadden, maar verloor daarbij het contact met mezelf. Wat ik zelf nodig had. Zo leerde ik al jong: als ik maar geef, als ik mezelf maar klein maak, dan blijf ik veilig. Dan blijf ik geliefd.
... dat hij de titel "vader" niet verdient.
In mijn jeugd heb ik niet de veiligheid en onvoorwaardelijke liefde van een vader ervaren zoals ieder kind die zou moeten krijgen. De plek waar erkenning en bescherming hadden kunnen zijn, bleef leeg en werd gevuld met iets wat me klein maakte, in plaats van groot. En ergens bleef ik als kind (en zelfs volwassene) hopen dat als ik maar lief genoeg was, stil genoeg was, sterk genoeg was, dat hij me zou zien. Dat hij van me zou kunnen leren houden. Onvoorwaardelijk.
Die hunkering heeft zich mijn hele leven als een schaduw meebewogen, tot in mijn volwassen relaties. Ik zorgde, redde, hield me in, hield me vast… In de volle overtuiging dat dat liefde was. Dat daar de liefde lag. Dat als ik het goed genoeg deed, dat ik dan wel gekoesterd zou worden.
Inmiddels ben ik al enige jaren geleden wakker geworden, al leer ik nog steeds zoals ik in mijn vorige blog nog schreef. Ik zie in elk geval al jaren dat mijn vader degene was die ernstig tekort geschoten is. Die zijn dochter niet kon geven wat ze nodig had.
Daar ben ik mijn vader dankbaar voor.
In mijn jeugd ontbrak iets essentieels: de veiligheid en de geborgenheid van een vader die écht zag wie ik was. Omdat ik wilde voorkomen dat ik hetzelfde pad zou gaan bewandelen als mijn vader, als mijn ouders, heb ik er jaren geleden voor gekozen mijn ouders los te laten. Want ik zag in mijn omgeving dat het anders kon, dat het anders hoort. Ik wilde graag een moeder zijn die bewust leeft, voelt en liefheeft. Ik geef mijn kinderen wat ik zelf gemist heb: ruimte, warmte, aandacht, vertrouwen en bovenal liefde.
Enniewee, ik ben dankbaar. Niet voor het gemis, wel voor de lessen. Want juist daardoor weet ik nu wat onvoorwaardelijke liefde is. Daar ben ik mijn vader op deze Vaderdag dankbaar voor. Niet omdat hij me gaf wat ik nodig had, maar omdat hij me liet voelen wat ik nooit wilde doorgeven. Hij heeft mij, zonder het zelf te beseffen, de kracht gegeven om het anders te doen. En precies daardoor ben ik wèl een liefhebbende ouder die haar kinderen nooit zal verliezen zoals hij mij is verloren.
