Verbinding
Het was in november toen ik het niet meer voelde… Het starten van mijn dag op de socials: het moest anders. Ik moest tot rust komen, voelen wat ik nodig had – en nog steeds heb- om weer door te kunnen. Dat was ik namelijk een beetje kwijt na zo’n tien jaar boordevol stress, ellende, operaties, behandelingen en het voeren van een (in totaal 5 jaar durend) gevecht tegen de gemeente Coevorden.
De in oktober geplaatste nieuwe voordeur deed wat ie moest doen, bleek in november. Het vertrouwen dat ik de angst mocht loslaten dat ook deze mij in de steek zou laten, gaf me dat laatste zetje om te stoppen met uploaden en eens te onderzoeken wie ik ben zònder de dagelijkse content. Zonder de strijd. Zonder een nare operatie of behandeling in het vooruitzicht. Ik moest verbinden met mezelf…
Dus voor de buitenwereld compleet onverwachts besloot ik zo’n 6 weken voor de jaarwisseling volledig te stoppen met de socials. En dat was raar… Normaliter greep ik ’s morgens als eerste mijn iPhone om een story te uploaden, nu had ik m’n iPhone al te pakken en kon ik em weer terug leggen. Dit riedeltje heeft zich in dezelfde week nog vier keer herhaalt, zo vastgeroest zat ik in een vast ritme/patroon…
Gerouwd om het besef dat ik alleen oud zou worden.
Het heeft dus een dag of vier geduurd voor ik volledig zen wakker werd en niet dacht aan het moeten uploaden. Waar ik precies met m’n tijd heen moest, wist ik nog niet zo goed maar ik had er vertrouwen in dat het zich allemaal zo zou gaan uitvouwen zoals bedoeld. Zo heeft het altijd nog gewerkt voor mij: ik vertrouw op mijn gevoel (ook pas sinds medio 2020…) en vaar daar inmiddels blind op.
Of het allemaal in volledige harmonie ging? Met de kerstnummers on the side en volledig zen? Nope… Ik ben ingestort, ik heb gerouwd. Gerouwd om wat ik verloren ben dankzij mijn lijf. Gerouwd om het immense verschil tussen mensen die gezond(er) zijn en mensen die beperkt zijn dankzij bijvoorbeeld een (chronische) ziekte. Gerouwd om het idee dat ik alleen oud zou worden. Gerouwd om het gevoelsmatig jarenlang tekort hebben gedaan van mijn dochters, dankzij mijn ziek-zijn. Een gevoel wat volledig bij mij ligt overigens, want mijn kinderen hebben het nooit zo ervaren.
Enniewee, alles passeerde de revue… En eenmaal daar waar ik moest zijn, het was een soort van rock bottom maar minder dramatisch, kon ik gaan helen. Ik voerde nog vaker fijne gesprekken met God, leerde in liefde te verbinden met mezelf. Ik ervoer een stuk acceptatie wat rust bracht… Ik kon achter me laten wat er was gebeurd en door. In alle rust en met veel meer wijsheid. En dat alles binnen twee weken dat ik was gestopt met het plaatsen van dagelijkse content…
"De verbindster laat los uit liefde"
Ik kwam tot rust. En met die rust voelde ik minder pijn, wat ik in mijn vorige blogpost heb beschreven. Met name mijn rug is mijn zwakke plek dus als ik al stress ervaar, dan is het daar het meest voelbaar… Dus toen de rust z’n intrede deed, merkte ik dat het verder lopen mogelijk was als ook het langer zitten. Hoewel mijn rechterheup èn een spier vanuit mijn SI gewricht rechts zeurde, voelde ik minder pijn. Ook een rare gewaarwording, kan ik je verzekeren. En iets wat ik enorm heb onderschat, maar dat terzijde.
De hele maand december bestond voor mij voornamelijk uit genieten. Shoppen en lekker eten met mijn dochters, opgehaald worden door vriendinnen, lunchen met vriendinnen, spelletjes spelen en puzzelen.
Met de kerstboom en de kerstsfeer als fijne ambiance. Het was met recht de meest relaxte decembermaand die ik me kan herinneren…
Het is januari als ik op een bepaald moment in de smiezen krijg dat een lieve chronisch zieke collega zieker is dan ik dacht. Als ik tegen het einde van januari het bericht krijg dat ze alle behandelingen vanuit liefde staakt, staat de wereld even stil. “De verbindster laat los uit liefde”, zegt ze in een videobericht die ik via whatsapp mocht ontvangen. Ik voel haar kracht, haar liefde en ervaar bovenal naast verdriet, rust. Haar woorden komen binnen, ze laten me nadenken…
Omdat ik tweede Kerstdag een heel lieve man heb mogen ontmoeten.
Ik sta op dat moment nog met één been in een groep die Coevorden toegankelijk wil maken en merk dat ik me niet meer op m’n plek voel vanwege één man die mij de kriebels geeft. Ik besluit na een escalatie te stoppen en ga nadenken of ik dan nog wel verder wil met de ASD. Wil ik nog wel strijden voor een inclusief Coevorden?
Die vraag rijst met name na hetgeen wat ik de lieve verbindster hoor zeggen in haar video maar ook omdat ik tweede Kerstdag een heel lieve man heb mogen ontmoeten. Ik heb een complete vlindertuin in mijn buik wat natuurlijk fantastisch is (als ik iets had opgegeven is het de liefde vinden…) maar wat ook energie kost. En zoals de meeste mensen met Ehlers Danlos speelt vermoeidheid en dus (veel) minder energie een grote rol. Wil ik die energie nog wel steken in het lezen van verordeningen en het bijwonen van vergaderingen?
Ik heb er eerlijk gezegd niet lang over na hoeven denken. Los van het feit dat de liefde al zo’n tien jaar niet in mijn leven aanwezig was omdat ik te druk was met overleven in plaats van leven, wist ik ook dat ik klaar was met strijden. Ik voelde het… En hoewel ik wel één van de tien ambassadeurs blijf voor Ieder(in) in aanloop naar de volgende verkiezingen, wilde ik rust. Nee, dat schrijf ik verkeerd: ik wil rust. Ik wil genieten. Ik wil fulltime levensgenieter zijn. Na zo’n tien jaar ploeteren, heb ik het daar enorm aan toe.
----------
Op woensdag 5 februari is de lieve verbindster, die werkelijk een waanzinnig fijne collega was binnen mijn oude platform Chronisch & Happy, overleden. Op die dag mocht ze thuiskomen bij haar Hemelse Vader. En afgelopen woensdag (12 februari) mochten mijn lief en ik getuige zijn van haar uitvaart die ze zelf had geregisseerd en die bol stond van het verbonden zijn in liefde.
Dankzij haar schrijf ik nu onder de titel “verbinding” deze blog. Dankzij haar is dat ene woordje zoveel belangrijker voor me dan ik ooit had kunnen bedenken… Dankzij haar heb ik de laatste stappen gezet om zonder ruis te ervaren hoe het voelt om te mogen verbinden vanuit liefde. En ik kan het niet anders omschrijven dan een gevoel van thuiskomen.