Vrijheid
Werken, rennen, vliegen, zorgen voor mijn dochters, activiteiten op school, sociaal bezig zijn, optredens: ik stond tot 2015 eigenlijk altijd “aan” als alleenstaande moeder and I loved it. Ik vond het fijn om van hot naar her te sjezen, samen met mijn dochters en alleen. Ik vond het heerlijk om leuke dingen te doen. Om niet na te hoeven denken of ik wel voldoende energie zou overhouden of wanneer ik weer plat zou moeten. Het was een onbezorgde heksenketel tijd. Zèker ook met de nodige fysieke ongemakken maar het was fantastisch want ik draaide mee in een wereld waarin je behoort mee te draaien. Zo voelde het… Juist daarom heb ik dit leven als chronisch zieke ook altijd vervloekt want het gevoel van “ik hoor er niet meer bij” woog zwaar.
Het is een rouwproces, uiteraard, waar ik zo’n tien jaar over gedaan heb want dit is het eerste jaar dat ik terug kijk en denk: ‘leuk, het was zeker leuk maar ik wil voor geen goud terug naar die tijd.’ Want het klinkt heel actief en krachtig maar het kostte me veel. Teveel. Als iemand me toen had vertelt dat ik beter moest leren luisteren naar m’n lijf dan… Ha, dan had ik dat advies in de wind geslagen want joehoe: aan die zweverigheid doen we niet.
De kunst is alleen dat je écht moet luisteren.
Maar het is niet zweverig, het is logisch… Je lijf is je partner in crime, weet ik nu. Niet mijn tegenstander. Ik begrijp inmiddels dat het luisteren naar je lijf een soort van superkracht is die ieder mens kan inzetten en dat… Wacht, dat over het superkracht gebeuren, dat moet ik je wellicht ff uitleggen, en ik neem mezelf als voorbeeld.
Mijn lichaam geeft mij aan wanneer ik moet rusten. Mijn lichaam laat middels meer pijn weten dat ik even een pas op de plaats moet doen. Als mijn hoofd watterig voelt, moet ik gewoon even niets doen. Muziek luisteren, kleuren, lezen… Ontspannen. Als ik m’n schouderblad teveel voel zeuren? Minder puzzelen, kleuren of typen. Voel ik m’n bekken teveel? Dan moet ik aan ChatGPT vragen welke oefening dan verstandiger is om te doen. Voel ik m’n linkerbeen teveel branden? Dan heb ik te veel gelopen, te lang gestaan en/of te lang gezeten en moet ik plat. Ben ik moe maar wil ik toch eigenlijk wel naar de markt? Dan lekker plat blijven, die markt blijft wel.
Zo maar even wat voorbeelden… Mijn lichaam geeft dus mijn grenzen aan. Geeft richting aan mijn keuzes. Herinnert me eraan dat rust een moetje is omdat ik anders mezelf te kort doe. Het “luisteren naar het fluisteren van je lijf zodat het niet hoeft te schreeuwen” gaat dus gewoon op. Klopt als een bus. Dus om er nog even op terug te komen: ik begrijp inmiddels dat het luisteren naar je lijf een soort van superkracht is die ieder mens kan inzetten en dat het je alleen maar gaat helpen in de goede richting. De kunst is alleen dat je écht moet luisteren. En als je gewend bent om altijd aan te staan, dat juist drukte en gezelligheid enorm bij je passen, zoals bij mij, dan is het best lastig om daar een soort van balans in te vinden.
Voor mij kwam het keerpunt op Ameland. Ik heb het daar in mijn vorige blog over gehad maar het aangeven van mijn grenzen naar anderen bleek een waardevolle stap in mijn eigen ontwikkeling. Het is net alsof alle kwartjes heel langzaam maar zeker op z’n plek vallen. Alsof ik alle angsten en zorgen daar mocht laten.
Zo is de angst van het er niet bij horen, bij de werkende mensch, volledig foetsie en voel ik me niet langer meer schuldig of ongemakkelijk vanwege het gegeven dat ik niet kan werken. Ik ben okay. Ik omarm het leven wat ik leid en ik probeer er simpelweg het beste van te maken. Ik kán niet anders… Het is niet realistisch om terug te verlangen naar iets wat nooit meer gaat gebeuren. Ik heb geen collega’s met wie ik kan ouwehoeren. Ik heb geen drukte in de weekenden die ik vrij ben. Ha. Ik ben altijd vrij…
Geluk zit em in de ruimte die ik mezelf geef...
En toch was ik niet vrij want ik was altijd beschikbaar onder het mom: “ik ben altijd thuis dus ik moet altijd beschikbaar zijn.” Maar dat is natuurlijk bullshit… En het is simpelweg verdrietig dat ik het altijd zo heb gevoeld puur uit schuldgevoel omdat ik niet werk en altijd thuis ben.
Nu is het anders. Nu ben ik wel vrij. Sterker nog? Mijn telefoon zet zichzelf tegenwoordig twee keer per dag op een “zelfzorg” stand waardoor ik niet bereikbaar ben. En sinds kort vind je me een stuk minder op social media want hoewel ik zelden scroll postte ik dagelijks en dat is dus van de baan. Ook dat geeft rust. Ook in die zin sta ik niet meer “aan”, ook al jeukt het heus als het gaat om bewustwording: ik doe het fijn in m’n eigen tempo, in mijn eigen ruimte. Voor alles is een tijd en een plek, denk ik dan maar. Zolang ik maar luister naar m’n lijf gaan de kwartjes ongetwijfeld nog meer vallen dan ze nu al vallen. 🙂
Enniewee, dit alles maakt dus meteen dat dit het eerste jaar is dat ik niet jaloers ben – of een soort van depressief gevoel krijg- als ik om mij heen hoor dat mensen weer aan het werk gaan na hun vakantie. Want ik weet nu: geluk zit em niet in een baan of sociale contacten of in een fantastisch druk leven. Nee, geluk zit em (voor mij althans) in de ruimte die ik mezelf geef en in de vrijheid die ik nu ervaar dankzij die ruimte. Ik wil (lees: moet) ontspannen: ik moet luisteren naar het fluisteren van m’n lijf èn ondertussen flink genieten binnen die kaders.
Ha, en het geeft me rust en dus energie, die vernieuwde samenwerking tussen mijn lichaam en geest. En hoe dat voor mij er uit ziet? Nou… Picture een fijn kleurboek of een Jan van Haasteren puzzel, een vlog, een kerstfilm of goed boek mèt regelmatig de kaarsjes aan en een kopje thee of een heerlijk wijntje of een goed glas whiskey on the side èn spinnende katers.
Tot de volgende blog, wees lief voor jezelf. X
