Wanhoopsdaad?
Gisteren stond er een artikel op NU.nl welke ging over het loslaten van je ouders, je leest het artikel hier, dat het vaak gaat om een wanhoopsdaad, wat letterlijk betekent: “een handeling die voortkomt uit wanhoop, uit het gevoel geen andere uitweg meer te hebben.” Het impliceert een soort laatste redmiddel. Iets wat je doet omdat je je met de rug tegen de muur voelt staan. Vaak klinkt er in het woord een oordeel mee, alsof iemand geen doordachte keuze maakt maar iets impulsiefs of zelfs destructiefs omdat hij/zij/het niet meer weet wat anders.
En precies daar voel ik weerstand. Want wat ik heb gedaan is geen wanhoopsdaad. Het was geen roekeloze, paniekgedreven actie, het was geen opgeven, het was iets compleet anders. Iets wat moed vraagt, iets wat voorbereiding vergt en wat pas gebeurt als je echt alles hebt geprobeerd binnen je kunnen. En ik heb alles binnen mijn kunnen (en durven) geprobeerd tot ik tot de pijnlijke conclusie kwam dat ik niet kon helen op een plek waar ik steeds weer gewond raakte.
Ik was teruggevallen in oud gedrag.
Ik noem het zelfbehoud, het heel bewust loslaten van ouders die mij niet onvoorwaardelijk konden steunen en die niet in staat waren om mij onvoorwaardelijke liefde te geven. Zelfbehoud… Een vorm van bevrijding, hoe hartverscheurend ook. Ik heb die keuze niet gemaakt uit onverschilligheid maar uit liefde voor mezelf en meer nog, uit liefde voor mijn dochters. Voor het leven wat ik hun èn mezelf zo immens gun. Een leven waarin ik mezelf mag zijn, iets wat ik tot op de dag van vandaag nog lastig vind.
Ha… Het is de afgelopen blogs wel raak, hè, met dit soort teksten. Ik denk dat het ook voortkomt uit de recente relatie die ik heb gehad waarbij ik, achteraf, weer in een rol schoot waarbij ik me zo comfortabel voel. Hoe fout ook. Ik schreef in een eerdere blog, die je hier kunt lezen, dat ik mezelf inmiddels zie. En dat is natuurlijk fantastisch, maar het gaat niet vanzelf.
In mijn recente relatie zat ik binnen no time weer in een patroon die voor mij zo vertrouwd voelde. Ik was weer de beschikbare, oplossingsgerichte, pleasende ik. Ik was bezig met wat hij nodig had in plaats van dat ik mezelf afvroeg wat ik nodig had. En het besef kwam pas later, in alle rust. Toen we even geen contact hadden na vier maanden intensief contact. Pas toen werd het voor mij pijnlijk duidelijk dat ik was teruggevallen in oud gedrag. Niet omdat ik niets geleerd heb van het verleden, maar omdat mijn systeem blijft zoeken naar iets wat ooit werkte, waar ik me veilig en vertrouwd bij voel.
Een overlevingsstrategie...
Dat is wat trauma met je doet… Je hele systeem is ingericht op hoe je bent opgevoed, hoe je hebt moeten werken om liefde te krijgen. Werken? Vechten… Als je nooit geleerd hebt dat er van je gehouden wordt om wie je bent maar juist om wat je bent en wat je doet dan is dat je enige optie: doen waar de ander gelukkig van wordt en jezelf kleiner maken. Dus pleasen is altijd mijn credo geweest. Onbewust, want ik wist niet beter. Het komt voort uit een verlangen om erbij te horen, geliefd te worden en conflict te vermijden. Noem het een overlevingsstrategie…
Het is eigenlijk heel simpel: wat je leert van je ouders, neem je voor waar aan. Zij zijn je eerste voorbeeld en dus geloof je wat zij laten zien over liefde, grenzen en eigenwaarde. Dus als je ouders je alleen aandacht en liefde geven wanneer je jezelf aanpast, klein maakt of zwijgt dan leer je dat dat dé manier is om geliefd te zijn. Dat is dan je referentiekader waarmee je later je eigen relaties en jezelf beoordeelt.
Het was mijn referentiekader, dankzij mijn ouders heb ik nooit geleerd mezelf op waarde te schatten. Dit heeft een vals beeld geschetst van wie ik denk te moeten zijn om liefde te krijgen. Het heeft een vals beeld geschetst over hoe ik mezelf moet behandelen maar evengoed in de grenzen die ik stel of juist niet stel… Het is alsof ik altijd een stukje van mezelf kwijt ben, op zoek naar bevestiging van buitenaf. Terwijl het eigenlijk van binnenuit moet komen…
Het is een mooi leermoment, voor mij, mijn recente relatie. Ik zeg altijd: als je midden in de storm zit, kun je de situatie niet overzien. Pas als je van een afstandje naar de situatie kijkt, zie je wat er gebeurd is. En het leermoment zit em voor mij dan in het liefdevol terug vinden van mezelf, met al mijn kracht en kwetsbaarheid.
Tot hier en niet verder.
Misschien lijkt het loslaten van mensen – mijn ouders, partners en vrienden – op een wanhoopsdaad. Maar dat is het niet… Het is geen vluchten uit angst maar het durven kiezen voor jezelf. En om dan even kort terug te komen op mijn meest recente relatie: hij is geen boosdoener. Hij is een mens, net als ik. Iemand die ook zijn eigen wonden met zich meedraagt. Er was gewoon iets in hem, in zijn gedrag, wat mij raakte. Wat iets ouds raakte… Iets wat dus nog niet voldoende geheeld is. En dat besef maakt meteen het verschil, wat meteen dus ook weer een leermoment is want ik wil hiervan leren. Ik wil af van het reageren vanuit een oud patroon, een oude pijn dus ik oefen inmiddels iedere dag met het bewaken van mijn grens en ruimte. In voelen: tot hier en niet verder. Ik heb mooie gesprekken met mijn dochters hierover, waarmee ik het meteen ook voor hun een leermoment maak. Het is simpelweg enorm belangrijk dat ik leer in het te kiezen wat voor mij klopt, ook als dat betekent dat ik iemand anders teleurgesteld is.
Enniewee, de enige grenzen die ik in de toekomst nog over wil gaan zijn landsgrenzen. Met een koffer vol zelfliefde, een hart wat niet meer hoeft te vechten en voeten die weten waar ze thuishoren. Amen.
