Weer beter?
Nu ik de jarenlange strijd met de gemeente Coevorden achter me heb mogen laten, merk ik sinds november, begin december, dat ik me steeds een beetje beter begin te voelen. Hoewel ik het doodeng vind dat te schrijven want als jullie me een beetje volgen rol ik normaliter van de ene in de andere medische ellendige situatie en ik wil niks jinxen nu het al een aantal maanden zo lekker gaat…
En dan moet ik er nu ook meteen bij schrijven dat het lekker gaat voor mijn doen. Want mensen zijn geneigd om de situatie van de ander te projecteren op zichzelf wat inhoudt dat als ik zeg dat het lekker gaat, dat men bij zichzelf te rade gaat wat “het gaat lekker” voor hun inhoudt. Zich niet bewust zijn van het feit dat mijn “het gaat lekker” in hun leven vermoedelijk een “het gaat beroerd” zou betekenen.
Het veroordelen op basis van beeldvorming is overigens niets iets waar ik me aan stoor, hoor, maar ik kan er nog wel eens verbaasd over zijn. Ik had het er net nog even over, tijdens het lopen met mijn fysio. Want onlangs sprak iemand mij aan terwijl ik aan het lopen was. ‘Oh wat fijn om te zien dat je weer beter bent!’ Ik stak een duimpje op want voelde niet de behoefte om het uit te leggen.
Ik wil mensen hooguit bewustmaken...
Naar vind het wel raar… Denken mensen echt dat ik voor noppes heb gestreden voor een woningaanpassing? Zelfs tot aan de Centrale raad van Beroep, het Hoger Beroep? Denk je dat ik niet ergens halverwege door de mand was gevallen als ik pak em beet twee jaar later opeens weer beter had kunnen zijn?
Ik volg de gedachtengang niet zo… Alleen omdat ik weer meer loop? Want laten we eerlijk zijn: daar wordt men door getriggerd. Wat er vervolgens thuis gebeurd, wat ik er voor moet laten of wat de consequenties kunnen zijn, is niet zichtbaar.
Daarom is openheid zo belangrijk. En de meeste van jullie weten dat ik niet snel iets onder stoelen of banken steek, op mijn socials heb ik de afgelopen jaren al mijn highs and lows wel zo’n beetje gedeeld puur om zaken duidelijk te maken, voor degene die daar voor openstaan. Iets wat je overigens niet mag verwarren met verantwoording afleggen: ik wil mensen hooguit bewustmaken met in m’n achterhoofd dat die mensen ook weer andere mensen bewustmaken en dat de wereld er een beetje zachter uit gaat zien als het gaat om be- en/of veroordelen van de ander.
Mijn ziekte en onderliggende aandoeningen zijn er altijd. Ook de aandoeningen in mijn rug gaan nooit meer weg. Maar nu de strijd met de gemeente weg is, valt er wèl een bepaalde druk weg. Dus ik ervaar minder pijn in mijn rug. Niet in mijn linkerbeen, die pijn is verergerd, maar mijn rug doet het qua pijn beter. Wat eigenlijk raar is want de pijn in mijn linkerbeen wordt veroorzaakt door mijn rug. Lekker ingewikkeld hè?
Enniewee, de stress rondom het gevecht van de woningaanpassing en de voordeur, uitte zich bij mij op mijn meest zwakke plek: mijn lumbale wervels. Een voor mij toch al enorm pijnlijk gebied en de reden waarom ik een neurostimulator draag.
Mijn rug is voorzien van meerdere aandoeningen zoals radiculopathie, spondylose en discopathie. In Jip & Janneke taal: er zitten hernia’s in mijn rug en sinds vorig jaar is er een stenose bij gekomen. Tel daar de discopathie bij op -zoals je ziet op de afbeelding- en je begrijpt dat ik nooit pijnvrij ben en dat er dus een gegronde reden is waarom ik een neurostimulator draag.
Don't judge a book by its cover.
Hoewel mijn lijf nog genoeg andere shit moet ervaren dankzij de hEDS, is mijn rug voor mij toch wel het ergste. Hoewel de ernst ervan voortkomt uit een auto ongeluk in 2011 op de A28. Ik ben ervan overtuigd dat als ik dat ongeluk niet had gehad, ik nog geen rolstoel had hoeven gebruiken en zeker geen neurostimulator had hoeven dragen.
Eigenlijk denk ik daar zelden over na want de situatie is wat hij is. Ik heb de nodige hulpmiddelen die mijn leven enorm veraangenamen, ik heb de meest geweldige fysio die me afremt en enthousiasmeert èn ik ben gezegend met een positief karakter die zegt “schouders eronder”. Dus hoe fijn is het dat nu het gevecht met de gemeente is weggevallen, ik de draad weer mag gaan oppakken en hopelijk over niet al te lange tijd mijn oude rondje van 2,4 kilometer mag lopen… I just don’t want to jinx it. 😉
Stress doet zoveel… Meer nog dan ik dacht want ik heb het echt enorm onderschat. Wat de reden is om ver weg te blijven uit stressvolle situaties want het verschil met pak em beet een maand of drie geleden is pretty amazing, voor mijn doen dan, hè. :p
Don’t judge a book by its cover.