WMO part 1
Gisteravond plaatste ik een poll op mijn Insta. Jullie konden kiezen waar deze blog over zou gaan en jullie kozen met 49% van de stemmen voor een blog over de WMO, wat staat voor Wet Maatschappelijke Ondersteuning. Alleen is er van ondersteuning op de juiste manier helaas nog steeds heel vaak geen sprake.
Ik ga proberen uit te leggen waar het fout gaat. Aan de kant van de gemeente maar ook aan de kant van de aanvrager want ja, daar zitten ook zeker de nodige verbeterpunten.
Laat ik bij het begin beginnen… En meteen duidelijk maken dat het doen van een aanvraag of melding niets uitmaakt als het gaat om de wettelijke termijn van 6 weken die een gemeente mag/kan rekken tot 8 weken. Hoewel langer ook kan; daar moet een rechtbank bij betrokken worden. Dus de datum van de melding of aanvraag is in deze bepalend. Vervolgens krijgt je gemeente 6 weken om een keukentafel gesprek in te plannen of om een arts in te schakelen.
Of consulenten zelf weten hoe de wet WMO in elkaar steekt...
Is er hierna reden voor meer tijd of meer onderzoek, dan moet je dat kenbaar gemaakt worden. Schriftelijk. Veel gemeenten doen dat niet… Echt, heel veel gemeenten hebben in die zin schijt aan de wet: ze houden zich niet aan de termijnen en negeren de regels die van toepassing zijn om tot een juiste beschikking te komen.
Laat ik voor nu blijven bij die eerste termijn van maximaal 8 weken, in het normale geval. Binnen onze gemeente is het gebruikelijk dat je niks hoort binnen die 8 weken. Veel gemeenten werken zo. Omdat ze weten dat burgers zelf niet voldoende kennis hebben van de wet en/of de regelgeving. Hoewel ik zelf ook ernstig mijn twijfels heb of consulenten zelf (voldoende) op de hoogte zijn van het bestaan van bijvoorbeeld het VN verdrag Handicap of hoe de wet WMO in elkaar steekt… Maar das dan weer een ander verhaal, daarom staat er ook part 1 in de titel: ik kan een boek vullen als het gaat om de misstanden binnen de WMO. Alleen al binnen mijn eigen gemeente…
Dan mag je ze in gebreke stellen.
Ik maak even het verhaal af over de termijn om op z’n minst de nodige mensen een stukje wijzer te maken. Want stel, je hebt na 8 weken nog steeds geen beschikking van de gemeente? Dan mag je ze in gebrekestellen. Hoe je dat doet lees je hier en mocht je voor je je gemeente een ingebrekestelling stuurt nog een vraag hebben? Laat die dan achter onder deze blog zodat anderen er wellicht ook hun voordeel uit kunnen halen.
Dan ga ik nu even een soort van terug naar de basis…
Uitzonderingen daar gelaten vragen we niet zomaar om hulp via de gemeente, right? Het grootste gros van ons is chronisch ziek of anderszijds beperkt waardoor de juiste hulp via de gemeente noodzakelijk is.
Wat mij daarom verbaast is dat er zo vaak (te vaak) gehandeld wordt uit een gevoel van wantrouwen naast het beoordelen (veroordelen) op basis van beeldvorming en/of het plaatsnemen op de stoel van de arts.
Ik noem iemand die een scootmobiel toegewezen krijgt via Argonaut terwijl eigen artsen en ergotherapeut gezien de medische situatie sterk aandringen op een rolstoel. Of iemand die beide onderbenen moet missen en vervolgens 8 maanden moet wachten op een rolstoel. Ik noem het aanvragen van een invalidenparkeerkaart of het aanvragen van een vervoerspas wat langer dan acht weken duurt terwijl je al in een rolstoel zit… Of het langer dan een jaar moeten vechten voor een hoog laag systeem omdat je een partner hebt die al het werk prima op zich kan nemen omdat klaarblijkelijk zelfstandigheid niet meer telt als je in een rolstoel zit en je hele dagen alleen bent in huis.
I have been there, ik denk dat heel veel van jullie weten hoe de gemeente Coevorden mijn zaak heel persoonlijk maakte. We hebben geluidsfragmenten dat er wordt gezegd “mevrouw Poel heeft al genoeg hulpmiddelen…” en ik heb zwart op wit dat de conclusie van de gemeente is dat zolang er een kind onder mijn dak woont, ik überhaupt geen recht zou hebben op een woningaanpassing of het verhuisprimaat.
Het handelen uit wantrouwen...
De hulpvraag werd volledig uit het oog verloren, het ging alleen nog maar om het gelijk willen hebben. Met name om de kosten te drukken, maar ook omdat ze mijn bloed wel konden drinken. Het werd een principiële kwestie, wat ook in het Hoger Beroep is genoemd. De gemeente heeft daar toch nederig het onderspit moeten delven maar er niks van geleerd, bleek uit een aanvraag en de afhandeling daarvan goed een jaar later.
Het handelen uit wantrouwen… Hoe verander je dat? Door ervaringsdeskundigen in te zetten. Mensen die je mee kunt laten kijken bij de maatwerkvoorzieningen. Bij de grotere aanvragen of wellicht bij alle aanvragen. Daarnaast ben ik van mening dat een ieder die werkzaam is binnen het Sociaal Domein, getraind moet worden. Laat ze meelopen bij een Vegro, Medipoint, Meyra of Argonaut.
Zodat je leert wanneer je een arts moet inschakelen en wanneer niet. Bijvoorbeeld: als je al weet dat iemand gebruik moet maken van een rolstoel, dan regel je zonder daarvoor een arts in te schakelen meteen een invalidenparkeerkaart. Dat kan met één druk op de knop binnen een dag of twee geregeld worden. Laten we er een week van maken. Das toch echt een stuk sneller dan 8 weken moeten wachten tot een arts bevestigd of dit wel of geen goed idee is…
Onwetendheid ten koste van de aanvrager. Het kost tijd, geld en levert bovenal naast flink wat frustratie voor de aanvrager, helemaal niets op… En het ergste is…? Als je ze er op aan spreekt, dan ben je regelmatig de pineut. Dan zetten ze geen stap harder meer voor je. Dan voelen ze zich aangevallen in hun functioneren. Consulenten èn wethouders maken de zaak persoonlijk daar waar ze professioneel zouden moeten blijven. Ook iets wat in een training moet worden meegenomen… Want ja, ik denk dat je de wethouder en zijn gevolg mee moet nemen tijdens zo’n training. Binnen mijn gemeente wel, althans. Al ben ik nog steeds van mening dat onze wethouder de portefeuille onwaardig is, maar das weer een ander verhaal.
Naast je plichten heb je dus ook je rechten.
Dus in mijn ogen zijn ervaringsdeskundigen een must. Je kunt er niet om heen… Per slot van rekening zet je als bakker ook geen 747 aan de grond dus hoezo verwacht men dan wel van consulenten dat ze begrijpen waar ze het over hebben? Dat roer moet om… En zouden ze dat zelf liever ook niet willen? Want het kan voor consulenten toch ook geen pretje zijn om steeds te maken te krijgen met gefrustreerde mensen, met de verwijten van onwetendheid en onbegrip? Je wilt toch begrijpen waar je mee bezig bent? Je wilt toch samenwerken om ergens te komen? Vertrouwen hebben? Niet denken “laat ik maar ‘nee’ zeggen anders ben ik een te dure voor de baas…”
Enniewee, er is nog veel meer om te schrijven over het hele WMO gebeuren maar dat komt dan in een volgende blog. Voor nu weet je: naast plichten heb je dus ook rechten, doe er je voordeel mee…
En dan als laatste geef ik je een link naar Ieder(in) die een meldactie is gestart inzake WMO. Klik hier om ook jouw melding door te geven.