WMO part 2
“Koning in hun eigen koninkrijk”, zegt de advocaat als we het hebben over ambtenaren en dus wethouders. Hoewel ik in gesprek ben met hem over de gemeente Coevorden en de verantwoordelijk wethouder voor de afdeling WMO, weten we beide dat meerdere ambtenaren zich schuldig maken aan dit fenomeen.
Ik zit bij hem om uit te zoeken of er nog iets mogelijk is na alle ellende die ik heb moeten ondergaan. Ik moet horen of, en zo ja hoe, ik de gemeente aansprakelijk kan stellen. Dit om een en ander voor mezelf af te kunnen sluiten. Dit is overigens ons eerste gesprek omdat hij gespecialiseerd is in verbintenisrecht, naast bestuursrecht en het zou meteen ons laatste gesprek zijn want ik mag het gaan loslaten. Hoewel hij zich er wel in zou kunnen en willen verdiepen, is de uitkomst te onzeker om mezelf opnieuw door een juridische procedure te wurmen. Al loop ik nu wellicht een tikkie te snel op de zaken vooruit als het gaat om de inhoud van deze blog dus lees rustig verder. 😉
Het gesprek is naast een tikkie verrassend ook best verfrissend. Hij luistert aandachtig naar mijn verhaal waarbij ik het zoveel mogelijk bij de feiten en omstandigheden houd. Ik leg hem uit hoe het in de eerste procedure is gegaan en hoe het nu nog steeds gaat bij de afdeling WMO. Ik vertel hem niks nieuws… Hoewel we niet alle ambtenaren over één kam mogen scheren, iets wat ik ook zeker niet wil doen, is het in talloze gemeenten bal. In negatieve zin…
Ze mogen blij zijn dat er geen brand is uitgebroken...
Ik praat hem bij over de mail van de wethouder die ik mocht ontvangen over de geautomatiseerde voor- en achterdeur. En dat de man van mening was dat op basis van mijn eerdere casus ik nergens recht op had. Ik zie dat de advocaat moet lachen… Want het feit dat een wethouder zich bemoeit met een dossier, is niet okay en zegt veel over zijn idee van macht. Vandaar de zin “koning in hun eigen koninkrijk”. Ha… Die vergeet ik nooit meer.
Ik praat de advocaat ook bij over de Nationale Ombudsman, die in de afgelopen 5 jaar betrokken is geweest. Over het verhaal van de bezwaarschriften commissie. De rechtbank Groningen. Dat het niet doen van deugdelijk onderzoek steeds weer naar boven kwam. Dat ik daar de dupe van ben geweest en talloze inwoners die een beroep hebben gedaan op de afdeling WMO. En nog… Ik praat hem bij over het Hoger Beroep bij de Centrale Raad van Beroep in Utrecht. Over de schikking en hoe deze tot stand is gekomen. Ik vertel hem over de geautomatiseerde deuren en mijn veiligheid waarvan hij meteen zegt: “ze mogen blij zijn dat er geen brand is uitgebroken.” Een zin die mij kippenvel geeft en die mijn gevoel richting de wethouder en zijn disfunctioneren nog maar weer eens onderschrijft.
Ze voelen zich op hun pik getrapt.
Er valt kort een stilte en daarna begint hij te praten. Hij legt me uit dat als een gemeente het advies van de bezwaarschriftencommissie naast zich neerlegt èn de uitspraak van de rechtbank, dat het een persoonlijke kwestie is geweest. Een kwestie van niet meer willen helpen omdat ze er niet meer professioneel tegen aan kunnen kijken omdat ze zich op hun spreekwoordelijke pik voelen getrapt.
Ha. I know! De vorige wethouder, met de zelfde voornaam als de huidige wethouder, functioneerde exact zo als de huidige. Dus, die functioneerde ook niet. Althans, niet als het gaat om de portefeuille WMO. En hoewel ik even dacht dat het kwam omdat de naam wellicht een soort van besmetting met zich mee bracht, had gekund, blijkt het gewoon een “ze voelen zich op hun pik getrapt” dingetje te zijn. Maar niet alleen de wethouders in dit geval, ook de consulenten kunnen er wat van. Ik vertel hem dat ik een mail had gekregen omdat mijn toon niet geaccepteerd werd. Daar kon de dame in kwestie niet mee omgaan. “Omdat ze niet professioneel genoeg zijn”, antwoord mijn advocaat.
De huidige wethouder heeft al eens gedreigd met handhaving… Die wilde hij op mij afsturen na alles wat ik links/rechts de wereld in bracht. Met en zonder hulp van de media.
Ik vertel de advocaat dat het sowieso een vreemde situatie is binnen de gemeente Coevorden als het gaat om personeel want het is een komen en gaan van beleidsmedewerkers, consulenten en wat al nog niet meer. Dus wat zegt dat over de werkomgeving? Ik zie de advocaat knikken en hoor zijn woorden al nog voor ik ze daadwerkelijk hoor “zo werkt de overheid…”
Ik val stil...
Hij noemt de aardbeving slachtoffers. De toeslagenaffaire. Hij vertelt over een zaak die hij zelf in behandeling heeft gehad en die ook zo extreem was. Over het niet functioneren, het persoonlijk maken en het dus vanuit een principieel oogpunt benaderen. Dat rechters vaak genoeg tegen dit soort ellende aanlopen waarbij de overheid flinke steken laat vallen ten koste van de burger. Waarmee hij me tussen neus en lippen door meteen mee geeft dat de bestuursrechters die ik heb getroffen bij de Centrale Raad van Beroep, de beste van dit land zijn, anders zouden ze die functie niet mogen bekleden. Ik wist dat, het was me al vaker ingefluisterd maar alsnog is het fijn te horen.
Vervolgens vraagt hij wat ik met het bezoek wil bereiken. Ik val stil… Ik weet het niet meer. Alles wat hij zegt, zelfs terwijl hij niks zegt, hoor ik. Ik begrijp het. En wellicht komt het omdat ik er nu met veel minder emoties in sta: ik ervaar een stuk rust. Een stuk rust als in dat ik het mag loslaten. In het verleden mag laten. Dat ik, mocht ik ooit weer een aanvraag moeten doen bij de afdeling WMO, ik hem weet te vinden. “Want’, zo zei hij, “midden in een procedure kan ik eenvoudiger iets voor je betekenen dan nu…” en daarmee doelt hij op het drama van de voordeur. Waarmee hij niet meteen zei dat hij nu überhaupt niks meer zou kunnen maar het zou nu meer tijd, geld en energie kosten. En van dat laatste heb ik al een stuk minder; ik steek dat dan echt veel liever in mijn privé leven.
Hoe verdrietig is dat?
Feit is dat er nog steeds heel veel fout gaat bij de afdeling WMO. Dat is nogal een zorg, zeker gelet op het VN verdrag Handicap. Daar is Coevorden niet uniek in, overigens. Het hangt in Nederland van je postcode af of je zoals het hoort geholpen wordt. En dat gaat ook niet veranderen zolang wethouders zich koning wanen en zij zich tezamen met consulenten niet professioneel kunnen opstellen. Mensen die dus voor zichzelf durven opkomen, zoals ikzelf, zijn dan de dupe. Die zijn zwaar de sjaak… Tenzij je net als ik zover durft/moet gaan dat de gemeente je voor het Hoger Beroep daagt omdat het antwoord van een bezwaarschriftencommissie en rechtbank hun niet past. Hoe verdrietig is dat?
Enniewee, ik sluit het gesprek met de advocaat af. “Op naar Coevorden”, zegt hij, terwijl ik opsta uit mijn rolstoel om mijn jas aan te trekken. Ik kijk hem aan en zeg: “Nee, niet naar Coevorden… Ik woon in Dalen, wat valt onder de gemeente Coevorden. En het is echt prachtig wonen daar. Behalve als je chronisch ziek bent…”