-
Ik zie mezelf…
Voor het eerst zie ik mezelf. Ik zie mezelf echt. Niet door de ogen van een ander, niet gefilterd door afwijzing, schaamte of angst, maar zoals ik ben: krachtig, gevoelig en veerkrachtig. Dat heeft me heel wat jaren gekost. Zo’n 52, om precies te zijn. Maar, laat ik bij het begin beginnen…Ik ben opgegroeid in een omgeving waarin mijn eigenheid vaak werd gesmoord. Nou, eh, vaak? Zeg maar rustig: altijd. Mijn eigen ik was niet belangrijk, mijn mening deed er niet toe. Sterker nog? Het werd als een grote mond gezien. Mijn emoties, mijn eigen ik, werden afgestraft. Liefde kende dus voorwaarden en omdat ik graag liefde wilde, betekende dat…
-
Tien jaar geleden…
Tien jaar geleden stond ik voor het laatst op het podium met een bij elkaar geraapt “zooitje” als band. Er was een band uitgevallen en dus heb ik de nodige appjes verstuurd waarna we opeens een band hadden. Zonder setlist, overigens, die hebben we de avond nà de eerste set nog even op bierviltjes gemaakt. En als je dan nagaat dat we drie setjes moesten spelen… Drie setjes van circa 40 minuten. En ik kan me nog herinneren dat het bloedheet was buiten en dat we binnen moesten spelen omdat de uitbater geen vergunning had geregeld. Dus eigenlijk was het een soort van betaalde repetitie. Hoewel we officieel geen bestaande…